EvergreyAlbum

Gevaar zit in een klein hoekje!

Bejaarde man op zebrapad geschept door vrachtauto. Hij moet met ernstige verwondingen naar een ziekenhuis worden overgebracht. Zijn rollator is ongedeerd. Vrouw wordt geraakt door neervallende bloempot tijdens wandeling op trottoir. Scherven brengen in dit geval geen geluk, want de vrouw overlijdt ter plaatse. Man breekt rug na val van trapje. IKEA geeft constructiefout toe. Vouwfiets klapt spontaan dicht tijdens fietstochtje. Betreffende vrouw raakt bekneld en verliest onderbeen. Overenthousiast kind struikelt over drempel en wordt gelanceerd in huisaquarium. Piranha’s hoeven deze week niet meer te worden gevoerd. Deze ‘nieuwsberichten’ zijn niet allemaal even waarschijnlijk, maar ze geven wel weer wat de zware jongens van het Zweedse Evergrey bedoelen met “Monday Morning Apocalypse” (MMA). Het is een krachtige en originele titel die staat voor de kleine en grotere rampspoed die ons mensen elke dag onverwacht kan overkomen. Altijd en overal!

Vele fans vreesden ook voor een ramp toen ‘hun’ Evergrey aankondigde dat “MMA” zou worden geproduceerd door Sanken Sandquist en Stefan Glaumann. Dit duo is vooral bekend om zijn werk met Rammstein, Def Leppard, Bon Jovi en de vleesgeworden Barbiepop Britney Spears. Was die angst nu terecht? Ja en nee. Zij die graag een voortzetting van de ingeslagen koers op “The Inner Circle” hadden gezien, komen met “MMA” niet echt aan hun trekken. Waar voorganger “The Inner Circle” bol stond van de orkestratie en andere opsmuk, is op “MMA” een bijna ‘naakte’ Evergrey te horen. Luister maar eens naar de catchy opener Monday Morning Apocalypse of de loodzware kraker Unspeakable. Er is drastisch de schaar gezet in alle buitenissige franjes en de sound is veel meer ‘in your face’. Ook zijn de nummers qua tijdsduur aanmerkelijk korter dan we gewend waren. Dat alles zal voor de progressieve medemens even slikken zijn, maar na enige luisterbeurten zijn er ook voor hen nog meer dan genoeg aanknopingspunten om iets met deze plaat te kunnen. Geef dat groeiproces een kans en geniet ondertussen van het melancholische In Remembrance of het aparte At Loss For Words, met een verwijzing naar The Cult in de gitaarrifjes! De voorstanders van het hardere werk zullen verheugd zijn met “MMA”. Hoewel het allemaal iets minder donker en wat toegankelijker klinkt dan voorheen, zal deze doelgroep toch vrij snel tot het besef komen dat Evergrey met “MMA” een bijzonder energiek en dynamisch plaatje heeft afgeleverd. Het is misschien even wennen, maar de moderne, compacte aanpak past Evergrey wel. De ‘power’ van de ritmesectie is onverminderd, Zanders inkleurende toetsen scheppen zoals altijd een duistere atmosfeer, de zware, laaggestemde gitaren van Danhage zijn als vanouds alom present en Englunds zang grijpt je ook nu gewoon weer regelrecht bij de strot. Kortom, het is nog altijd op en top Evergrey!

Overigens is het maar zeer de vraag of deze veranderingen veel te maken hebben met de inbreng van het genoemde productieduo. De heren van Evergrey zijn er de personen niet naar om zich door buitenstaanders iets te laten opdringen waar ze zelf niet volledig achter staan. Het lijkt dan ook veel meer op een volkomen natuurlijke ontwikkeling, zoals zovele bands die in hun carrière doormaken. Het is aan de fans om daarin mee te groeien of niet. Dat de ingeslagen weg Evergrey per saldo geen windeieren zal gaan leggen, is een weinig gedurfde voorspelling die je zelfs uit Jomanda’s mond zou geloven!

Joost Boley