Je hebt soms releases die vlees noch vis zijn. De band probeert een graantje mee te pikken van de ‘hitstroming’ van dat moment en daar een eigen geluid aan te geven. Meestal met fataal resultaat. Met de Duitse band Everon weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Bombastische progrock waarbij elke gaatje wordt benut en voorzien van de karakteristieke stem van Oliver Philipps. Alleen op “Flesh” heeft Philipps duidelijk geprobeerd voor een andere benadering te kiezen. Dit album staat vol met overwegend langzame nummers en die typische Everon geluidsmuur komt slechts een aantal maal naar voren. Er zijn echter ook nieuwe dingen toegevoegd.De CD kent een aantal, voor Everon, nieuwe ingrediënten en één van die ingrediënten, het gebruik van klassieke instrumenten, komt gelijk in het openingsnummer naar voren. Het album begint romantisch met een piano aangevuld met cello om daarna los te barsten in het typische Everon geluid. Een muur van geluid, vol en toch open, dankzij de voorbeeldige productief van Philipps en Moos. Het opvolgende Already Dead en Pictures Of You zijn echte ballades, waarbij Already Dead één van die andere nieuwe ingrediënten in de muziek van Everon openbaart, namelijk de stem van Judith Stüber. Een prettige stem die een mooi duet vormt met Philipps.
Het titelnummer van de CD is het langste nummer dat ooit door Everon is geschreven. Ook hier weer een rustig piano-intro gevolgd door akoestische gitaar om langzaam op te bouwen naar een steviger gedeelte met een mooie lange gitaarsolo. Halverwege worden er nog lichte industriële invloeden aan de muziek toegevoegd (de vervormde zang van Oliver Philipps). Een afwisselend nummer met geslaagde elementen (de akoestische gitaar), maar ook minder geslaagde (de vervormde zang). Hierdoor heeft het nummer twee gezichten. Ik vind het geen geslaagde combinatie.
Missing From The Chain is ook een rustig, bijna klassiek aandoend, stuk en wordt gedomineerd door viool en cello en heeft daardoor wel iets weg van een stuk voor kamerorkest. Tijdens The River komt het weer tot een duet tussen Philipps en Stüber. Half As Bad is één van de stevigere nummers van de CD, natuurlijk wel voorzien van het kenmerkende piano-intro. Het laatste nummer van de CD, Back In Sight, is als enige niet geschreven door Philipps, maar door Oliver Thiele. Een prettig in het gehoor liggend nummer met een aanstekelijk refrein. De hoofdrol in dit nummer is weggelegd voor de toetsen, want ik krijg toch ook stellig de indruk dat de drumpartijen uit een kastje komen.
Door het overwegend rustige karakter van “Flesh” is dit een CD die de liefhebbers van de bombastische Everon muziek waarschijnlijk teleur zal stellen. Voor diegene die de rustige kant van Everon wel eens willen proberen, is dit een aanrader.