EverwoodAlbum

Everwood is een progmetalband uit Hongarije. Na een wat onopvallend debuut (“Mind Games” uit 2005) laat de band nu een zeer volwassen en veelbelovend geluid horen op deze driedelige concept plaat.

Wie het schijfje in de computer laadt wordt getrakteerd op een fraai multimediagedeelte, waaruit blijkt dat de 15 stukken op deze plaat zijn verdeeld over drie afgeronde verhalen. Terwijl je zo’n verhaaltje leest, kun je de muziek voorbij laten komen. Cool.

Everwood lijkt in eerste instantie de zoveelste Queensryche of Dream Theater kloon. Gitaarpatserij, hoge snelheid, dubbele bassdrums, veel tempowisselingen en een zanger die zijn keel staat te verrekken. Gelukkig heeft Everwood genoeg karakter om zoveel eigen elementen toe te voegen, dat alleen de vergelijking met het eigen eerste album stand houdt. Dan valt op hoezeer de band gegroeid is. Lekkere toetsensolo’s, hier en daar een stukje gekkigheid, veel snelle riffs en een zeer verzorgde productie: het album klinkt fantastisch.

Zwakke schakel blijft de zang van ‘Balu’. Zijn Engels is niet overal smetteloos en dat leidt natuurlijk af, in een ballade als Behind Your Smile kan ik er werkelijk geen chocola van maken. Hij is niet altijd toonvast en klinkt een beetje verkouden. Aan de andere kant wordt hij niet altijd geholpen door het materiaal, niet elk liedje is even interessant, in elk geval niet waar het de zangmelodie betreft. Balu heeft wel de mooie grom van bijvoorbeeld David Coverdale, maar komt toch niet echt uit de verf. Jammer, want af en toe zingt hij ook de sterren van de hemel.

Zoals gezegd is niet alle muziek op deze plaat even sterk. Een stuk als Unbroken is ondanks het hoge tempo een beetje zeurderig en er wordt wel veel in gezongen, maar geen moment is de zanglijn interessant. Daar staan heel veel sterke stukken tegenover, zoals het stevige Leaves Of November, waarin de drums van ‘Toi’ lekker naar voren gemixt zijn, of het lange en inventieve Run To My Faith. Er wordt over het algemeen erg sterk gemusiceerd. Ik vind de toetsen af en toe een beetje over de top, wel erg dramatisch, maar ik snap dat je als toetsenist boven het geweld wilt blijven uitsteken.

Het derde deel van de plaat, The Raven’s Nest, is het sterkste. Met zo’n titel is het niet verrassend dat de band wat Gothic elementen laat horen. Prelude lijkt wel filmmuziek, een weergaloos stukje muziek dat me aan Hyperventilate van Frost doet denken, net zoveel bravoure, net zulk schitterend vuurwerk. Heerlijk bombastisch, zeker in contrast met het sobere vervolg. The Raven’s Nest lijkt een soort detectiveverhaal te zijn – Als ik het bijbehorende verhaaltje moet geloven. Inderdaad komt er in de muziek een sirene voorbij in Silent Wind en een hoorspelletje in de gevangenis. Wie wil weten hoe dat verhaal afloopt moet het zelf maar lezen.

“The Raven’s Nest” is voor Everwood een flinke stap vooruit en ik denk dat heel veel progmetal liefhebbers er veel plezier aan zullen beleven. De band gaat het avontuur niet uit de weg, maar blijft toch binnen de grenzen van het genre. Benieuwd of Everwood met de volgende plaat ook buiten de lijntjes durft te komen.

Erik Groeneweg