EverwoodAlbum

Het zegt vast meer over mij dan over dit Hongaarse kwintet, dat ik er nog nooit van gehoord had voordat deze cd in mijn postvakje viel. Per slot van rekening is “Without Saving” al de derde plaat van de heren, die sinds het vorige album kennelijk nogal wat personele wisselingen hebben meegemaakt. Het moet gezegd worden: met een nieuwe bassist en een nieuwe leadzanger klinkt de band in elk geval tamelijk indrukwekkend.

Bij eerste beluistering viel me de overeenkomst op met het betreurde Sieges Even: stevig, tegen metal aanschurend geluid, knappe, toegankelijke liedjes en sterke zang. Oké, de composities van Sieges Even liggen op een hoger vlak, maar het is al met al niet het minste compliment dat je Everwood kunt maken. De stukken op “Without Saving” zijn wat gelikter, progrock volgens de eeuwenoude formule, tot en met de absolute powerballad Free, maar het zijn allemaal pakkende melodieën: goed uitgewerkt, vakkundig gearrangeerd en fraai opgenomen.

Eén ernstige zwakke plek moet ik wel noemen: de mix is onder niveau. Het drumstel van Szabo klinkt als de spreekwoordelijke kartonnen doos. Wie die snaredrum zó heeft laten klinken verdient een pak rammel. Dat is jammer, want Szabo is een uitstekende drummer. Hij heeft het tempo er lekker in zitten, waardoor de plaat nergens inzakt. Dat gevaar ligt bij een band die zó stringent aan het gekozen genre vasthoudt altijd wel op de loer, maar Everwood houdt de boel scherp.

Extra kudos voor toetsenist Tanczer, die functionaliteit paart aan smaakvolle creativiteit en natuurlijk voor zanger Haraszti. Hij heeft een prettige stem, die hij met zelfbeheersing inzet. Bijna nergens vertilt hij zich, met uitzondering van Can’t Find, maar dat is dan ook een wat mislukte poging tot eigenzinnigheid die de band misstaat.

Je zou het bijna vergeten, maar “Without Saving” heeft een overkoepelend thema, dat volgens mij vooral gaat over het verwerken van een verbroken relatie. Dat gebeurt in termen die men zelfs bij Riverside nog voor de allerzwartste momenten bewaart, maar misschien ervaren Hongaren dit soort passie wel heftiger. Een hele plaat doorklagen over het gemis gaat overigens wel een beetje vervelen. Goed, ze is pleite, get over it! Ik zou zo’n zeurpiet ook laten zitten, als ik haar was.|

Geen plaat van wereldformaat dus, maar binnen de stevigere progrock maakt Everwood absoluut indruk met dit album. Sterke composities, toegankelijke en memorabele liedjes, met pit gespeeld en met plezier beluisterd. Alleen dat drumstel is een schande!

Erik Groeneweg