Evolve IVAlbum

Het Amerikaanse / Engelse onderwerp van deze recensie weet het de recensenten wel moeilijk te maken. Allereerst kom dit gezelschap met een belachelijke bandnaam op de proppen. Om daarnaast bij hun debuut gelijk maar even de lelijkste hoes sinds jaren toe te voegen. Dan hebben ze in Progrock Records ook nog een platenmaatschappij gevonden die de muziek van Evolve IV vergelijkt met Pink Floyd, Yes, Grateful Dead, The Beatles, The Killers, Coldplay en Radiohead en je weet als stukjesschrijver gelijk weer hoe laat het is. Of eigenlijk ben je de tijd volledig kwijt.

Evolve IV wordt geleid door een tweetal mannen die al jaren meedraaien in de marge van de symfonische rock.  De Engelsman Peter Mutuchniak is daarvan de eerste. Ver in de slipstream van de jaren ’80 neo-prog revival deed de gitarist en toetsenist  zijn ding in groepen als Mach One en Janysium. De tweede is zanger en slaggitarist Micheal Eager. Eager heeft zijn historie liggen bij klinkende namen zoals Vitamin Funk, Mind Expansion en HED. Ze vonden elkaar uiteindelijk en wisten in de personen van Jim DeBaun en Paul Sheriff een basspeler en drummer te vinden om het kwartet compleet te maken. De mannen gingen aan de slag en dat resulteerde in de release van een heuse cd onder de naam van “Decadent Light”.

Precies vijftig minuten muziek brengt dit viertal ons met “Decadent Light”. Eigenlijk zijn alle eerder genoemde referenties overbodig en kan je Evolve IV met een gerust hart een light versie noemen van de qua populariteit steeds verder oprukkende formatie Phideaux. De light variant kan je op diverse manieren toepassen op de muziek van Evolve IV. Ten eerste haalt men de kwaliteit niet van Phideaux; de finesse, scherpzinnigheid en eigenwijsheid van Phideaux wordt overal net niet gehaald. Ten tweede is Evolve IV wel iets luchtiger dan het Amerikaanse collectief. Dit komt vooral door het vrolijke slaggitaar spel van Michael Eager. Er wordt op kleine schaal ook wel wat gestoeid met een vleugje bluegrass, een beetje ska en wat lichte rockabilly invloeden. Hierdoor heeft de muziek van Evolve IV ook wel wat verwijzingen naar de Dave Matthewsband.

Muzikaal gezien heeft Evolve IV dus al redelijk wat Phideaux invloeden, de stem van Micheal Eager lijkt echter als twee druppels water op die van Xavier Phideaux. Beide mannen hebben precies dezelfde intonatie en de stemvervormer wordt, net zoals door Xavier Phideaux, ook regelmatig ingezet. Op de instrumentalisten op zich heb ik eigenlijk niks aan te merken. Peter Mutuchniak is een prima gitarist die zowel vloeiende solo’s alsmede fijne huppel akkoordjes kan neerleggen. Bassist Jim DeBaun doet precies wat nodig is zonder daarbij al te aanwezig te zijn en mede tandemlid,  drummer Paul Sherrif, weet wanneer en hoe hard hij zijn drumvellen moet raken. Deze plaat is echt een typische teamprestatie zonder dat het ene lid tracht veel meer in de schijnwerpers te staan. Een fijne plaat zonder te veel pretenties en dat is sowieso al iets wat we niet al te vaak meer tegenkomen in de huidige progscene.

Eenkennige liefhebbers van Pink Floyd, Yes, Grateful Dead, The Beatles, The Killers, Coldplay en Radiohead hoeven hun portemonnee niet te trekken, want dan is deze plaat waarschijnlijk niks voor je. Voor liefhebbers van de formatie Phideaux die ook wel eens wat verder willen kijken dan de zwartgallige kant van deze band, kunnen bij “Decadent Light” van Evolve IV hun hart wellicht flink ophalen.

Sander Kok