Exit NorthAlbum

Toen Zweed Thomas Feiner op het album “Slope” van Steve Jansen op Sow The Salt meezong, wist je al dat dit geen eenmalige samenwerking zou zijn. Feiner is immers uitgerust met een stem die zo melancholisch en donker is, dat Scott Walker en David Sylvian erbij vergeleken klinken als schlagerzangers op een Beierse oudejaarsavond. De ideale combinatie dus, met zo’n muzikale droeftoeter als Jansen.

Toch duurde het nog zeven jaar voordat de heren samen aan de slag gingen met Feiner’s landgenoten en muzikale vrienden Ulf Jansson en Charles Storm. En daarna duurde het nog vier jaar voordat de plaat klaar was. Je hoort dan ook aan elke noot van dit album: hier is aandacht aan besteed, hier zit liefde in. Wie op zoek is naar een referentiepunt, komt uit bij de late Talk Talk en eerdergenoemde Walker en Sylvian, maar ook bij Tindersticks en vooral This Mortal Coil. Daarmee weet de geoefende luisteraar meteen dat dit een tijdloos album is vol tranen en verstilde momenten.

De muziek scharniert rond de sonore stem van Feiner en de akoestische piano van Jansson, maar het geluid is oneindig veel rijker en dieper dan dat. Zo is er een strijkkwintet, een schitterende trompet, af en toe een hengst op een overstuurde gitaar, hier en daar ineens een strak ritme en vooral een overvloed aan ambiënte galmen, geluiden en klanken.

Niet alle muziek is splinternieuw; opener Bested Bones is afkomstig van een eerdere samenwerking van Feiner en Jansson, achtergrondzanger Robbie Lloyd-Wilson die op dit nummer meezingt is inmiddels overleden. De meeste teksten zijn van Steve Jansen, vaak tamelijk abstracte gedichten vol verlies, geesten en regen, maar ook die passen bij de sfeer van het album.

De combinatie van de sobere instrumentatie met de strijkers is beeldschoon, “Book Of Romance And Dust” is echt een plaat om op een regenachtige winteravond te beluisteren met een goede koptelefoon en dito glas wijn. Op den duur word ik wel een beetje kriegel van de donkere, geaffecteerde stem van Feiner, die ook nogal voorin de mix ligt, maar dat is het enige minpuntje op een verder voorbeeldig album. Hoogtepunten zijn Spider en het langste stuk Losing, waarin Anna Bylund voor een welkom ander stemgeluid zorgt. Liefhebbers van de ‘oude’ David Sylvian, voordat hij aan het improviseren sloeg, vinden hier een lang gemist geluid. Een heerlijke plaat.

Erik Groeneweg