Expedition: DeltaAlbum

Reken je even met me mee?

In eerste aanleg, als je niet beter wist, zou je denken hier te maken te hebben met het zoveelste project uit dat land aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Nou, vergeet het maar. De harde kern van Expedition: Delta wordt namelijk gevormd door de Servische powermetal formatie Alogia. De volledige en officiële naam van het project luidt zelfs ‘Srdjan Brankovic’s Expedition: Delta’.

Nu ben ik niet zo bekend met metal uit Oost Europa, maar enig speurwerk leerde dat de groep Alogia behoorlijk groot is in Servië en omstreken. De groep heeft inmiddels vier albums op het conto staan met als voertaal Servisch. Concerten zijn steevast uitverkocht en dan praten we niet over kleine zaaltjes. Wanneer je ook bedenkt dat Srdjan Brankovic in zijn rijtje ‘beïnvloed door’ niet minder dan Arjen Lucassen heeft staan en ondermeer muzikaal beïnvloed is door progressieve rock en popmuziek uit de tachtiger jaren, dan is 1 + 1 écht 2.

Broodjes jong belegen kaas

We hebben op deze schijf te maken met een elftal puntige nummers variërend in tijdsduur van een kleine drie tot een dikke zeven minuten. We horen inderdaad regelmatig invloeden uit de tachtiger jaren, maar dan (gelukkig) niet de popmuziek, maar de hardrock uit dat decennium. Alle nummers luisteren zonder uitzondering uitstekend weg als ware het broodjes jong belegen kaas met mosterd. Het zijn nummers met kop en staart waartussen we met grote regelmaat gelikte gitaarsolo’s en flitsende toetsensolo’s horen.

De projectmatige aanpak van het geheel, inclusief de lijst van meewerkenden roept natuurlijk enige vergelijking op met Ayreon van Arjen Lucassen. In tegenstelling tot de aanpak van ‘onze’ Arjen  spelen de genodigden op Expedition: Delta echter niet meer dan twee solo’s. Eén van die solisten is naast René Merkelbach, Joost van den Broek (After Forever). Hij boft want hij mag zijn toetsensolo’s wat langer uitspinnen.

De klinkende namen van Gary Wehrkamp (gitaar op Flight With The Mind) en ook Erik Norlander (toetsen op Planets) vallen voor wat betreft hun inhoudelijke bijdragen iets tegen. Met name die van Gary Wehrkamp valt niet erg op. Beide heren fungeren meer als blikvanger voor dit project, ze sieren dan ook de promotiesticker op de verpakking.

Wanneer ik enkele uitschieters moet noemen zijn dat Fading Images (met zalig gitaarwerk van Brankovic), de vierdelige suite Astral Journey (fraai toetsenspel van Vladimir Djedovic en gierende solo’s van Brankovic), Move On (de volmaakte retro stadion hardrock), Not Too Late (lekkere drive en met veel gevoel gezongen door Nikola Mijic) en Reach For The Light (retestrak en met sterk Nederlands gekleurd toetsenwerk).

Loepzuivere gitaarsolo’s

Toch is het Srdjan Brankovic die – volkomen terecht – met de eer gaat strijken. Het is een raadsel waarom de talenten van deze Serviër ons niet eerder hebben bereikt. Hij draait zijn hand letterlijk en figuurlijk niet om voor de ene na de andere flitsende en loepzuivere gitaarsolo. Zanger Nikola Mijic heeft ook een zeer prettig in het gehoor liggende stem en zingt vrijwel accentloos. Het wachten is eigenlijk op het eerste Engelstalig progmetal album van Alogia.

Wanneer je zin hebt in een portie melodieuze progressieve metal zonder fratsen of andere moeilijkdoenerij, dan is deze plaat zeker de moeite waard. Je krijgt dan een dikke 50 minuten ongecompliceerde muziek die voor welkome afwisseling zorgt in een genre waar nog wel eens erg moeilijk wordt gedaan. En dat is heel wat anders dan 1 + 1.

Hans Ravensbergen