Explosions In The SkyAlbum

Een van de bekendere post-rock bands is wellicht Explosions In The Sky. Optredens van deze band zijn in veel gevallen memorabel, al weet ik dat uitsluitend uit recensies van concerten, want tot mijn spijt ben ik nog nooit bij een concert van de band aanwezig geweest. Dit kwartet muzikanten weet vaak op bijzondere wijze een imponerende set af te leveren en staan garant voor mooi abrupte evoluties in hun songs.

Dit uit Texas afkomstige gezelschap is in zekere zin uniek in het genre. Met alleen twee elektrische gitaren, drums en een basgitaar weten zij een bijzonder weelderig en dramatisch klankentapijt neer te leggen in hun albums. In de post-rock scène wordt namelijk regelmatig gebruik gemaakt van toetsen en strijkers, denk aan de bekendere bands als Mogwai, Mono, Sigur Rós en Godspeed You! Black Emperor. Maar daarentegen sluit het gezelschap zich wel aan bij een andere Amerikaanse band, Slint, die samen met bijvoorbeeld Talk Talk gezien wordt als de grondleggers van de post-rock. Ook Slint maakte geen gebruik van strijkers en componeerde mystieke muziek op puur eigen elektronische kracht.

Door die basisinstrumenten klinkt de muziek in mijn ogen wat zachter en lieflijker dan andere bands, die soms verwoestend kunnen uithalen in opklimmende muren van geluid. Daarmee wil ik niet zeggen dat het hapklare brokken zijn. Ook Explosions In The Sky kent die momenten, maar het komt allemaal wat vriendelijker over. De muziek gaat ook een beetje naar je gemoedstoestand staan, vind ik zelf. Het kan donker en somber zijn, maar ook rustgevend en enigszins vrolijk. Je moet dit album echt de tijd geven voor het haar ware schoonheid openbaart.

First Breath After Coma komt heerlijk rustig op gang en brengt je in een haast melancholische bui. De gitaren geven zo’n mooi pallet van verschillende klanken, dat je niet eens door hebt dat je alleen maar naar de elektronische snaarinstrumenten luistert. Dreunende slagen helpen The Only Moment We Were Alone op gang. De subtiele gitaren brengen dit nummer in een atmosferische soundscape. Prachtig. Het is een nummer van ruim tien minuten maar vliegt voorbij. Het brengt je in een soort van gelukzalige trance en op het laatst word je weer wakker geschud door de dynamiek en uitbarsting van alle instrumenten. Sta er voor open en laat het je hart veroveren.

Memorial begint verschrikkelijk. Een intens schelle piep luidt het nummer in en is alleen daarom al niet aan mij besteed. Gelukkig wordt het na een paar minuten vervangen door prettige gitaargeluiden en een heerlijke doordringende bas. Pas dan wordt het prettig om te beluisteren. Ik kan mij goed voorstellen dat als je per ongeluk dit nummer neemt om kennis te maken met de band, je gierend gek wordt. Een mooie en relatief rustige afsluiting is Your Hand in Mine. Ook hier weer verschillende lagen van gitaararrangementen, maar het blijft in vergelijking met de andere songs vrij basic. Iets meer variatie was wellicht dan ook op zijn plaats geweest, al klinkt het in al zijn eenvoud ook gewoon erg mooi.

In de ogen van de gemiddelde prog-rock liefhebber kan dit album wellicht een beetje saai overkomen, ondanks mijn overtuigende schrijfstijl. Ik ben hier razend enthousiast over, al een aantal jaren. Maar ook bij mij valt de muziek niet altijd goed. Vergeet daarom niet de bijsluiter te raadplegen:

Deze muziek dient u tot u te nemen met een open geest. Het is aan ieder voor zich om dat gepaste moment te kiezen. Behoed u voor een vooringenomen stelling en open uw hart, desgewenst met uw ogen gesloten.

Ruard Veltmaat