ExxasensAlbum

Toen ik nietsvermoedend de taak op mij nam om de nieuwe cd van Exxasens van een recensie te voorzien had ik geen idee wat mij te wachten stond. Want eerlijk gezegd had ik nog nooit gehoord van deze band die blijkbaar uit Spanje afkomstig was. Dus er moest flink wat desk research gedaan worden om uit te zoeken wie er achter deze band zitten en wat hun muziek inhoudt. En dat viel nog niet mee kan ik u zeggen. Maar na enig speurwerk kan ik toch wel het een en ander mee delen. Daar gaat ‘ie dan.

Exxasens ontstond in april 2007 in Barcelona, ”‹”‹Spanje, als een soloproject van Jordi Ruiz, gitarist van de bands Playmotive en Kyba. Indertijd begon Jordi met het componeren en produceren van muziek alleen met behulp van een computer en zijn gitaar, met als enige doel tijdverdrijving. Daarna besloot hij om met een kleine thuisstudio te zoeken naar de mogelijkheden voor het creëren en het verbeteren van de kwaliteit van zijn composities. Met als resultaat een nummer dat hij maandelijks publiceerde op zijn My Space pagina (www.myspace.com/exxasens). Binnen een paar maanden kreeg hij meer dan 10.000 bezoekers en zeer goede recensies. Ruimtelijke exploratie door de mens is de belangrijkste inspiratiebron voor zijn werk. Een jaar na oprichting en na het opstellen van twaalf songs, besloot het nieuwe onafhankelijke Belgische label Consouling Sounds om volledig voor Exxasens te gaan. In mei 2008 werd het debuutalbum van de band uitgebracht onder de naam “Polaris”. Ook het tweede album “Beyond The Universe” werd door de Belgen uitgebracht. Vanaf album nummer drie “Eleven Miles” uit 2011, is er pas sprake van een band, vanaf dat moment is de Spaanse tak van label Aloud Music verantwoordelijk voor het uitbrengen van de muziek van het viertal.

Het niet hebben van een bepaalde muziekstijl zou wel eens de belangrijkste aantrekkingskracht van de Spanjaarden kunnen zijn. Het Exxasens universum is vol van kosmische klanklandschappen die de luisteraar naar een rijke wereld van krachtige melodieën en sterke gitaaratmosferen leidt. Ze trachten hun stijl verder te vervolmaken door de invoering van progressieve metal invloeden. Exxasens kan worden beschouwd als een band van grotendeels instrumentale rock of post-rock, in een stijl dicht bij kosmische rock en progressieve metal. Het geluid kan worden omschreven als een mix van verschillende stijlen, waarbij de gitaren met lange echo’s overheersen, synthesizers en ruimte goed gedefinieerd zijn en dat alles voorzien van een sterk ritmisch fundament.

Voor diegene die niet zo thuis is in deze stijl van muziek: post-rock is een sub genre van (prog) rock muziek en kenmerkt zich door de invloed en het gebruik van instrumenten die gewoonlijk geassocieerd worden met rock, maar met behulp van ritmes en ‘gitaren als facilitator van timbre en texturen’ hetgeen niet traditioneel is in de rockmuziek. Post-rock wordt vaak gekenmerkt door de afwezigheid van zang. Dat dit laatste niet altijd het geval is blijkt wel uit het feit dat het nummer Saturn van de nieuwe cd wel degelijk van vocalen is voorzien, terwijl ook Supernova vocaal wordt ondersteund.

De muziek roept bij mij associaties op met moderne bands als Anathema maar ook oude Pink Floyd, U2 en zelfs The Cure lijken als inspiratie te hebben gediend. Ook hoor ik gelijkenissen met een band als Toundra, evenals Exxasens afkomstig uit Spanje.

Met hun krachtige directe sound, ondersteund door een professionele multimedia show, hebben ze reeds een aantal prestigieuze Europese festivals in Rusland, België en vooral Spanje met hun aanwezigheid opgeluisterd. Naar verluidt werd de band op vrijwel alle festivals geprezen door critici en publiek. Dat het verhaal over de sterke optredens niet alleen preken voor eigen parochie is, blijkt wel uit het feit dat ik in mijn zoektocht naar informatie over de band een uiterst lovend artikel tegenkwam naar aanleiding van het optreden van de Spanjaarden tijdens het recente ProgPower festival in oktober 2015 in Baarlo. De recensent is zeer te spreken over de band en kwalificaties als ‘intens’, mooi sfeervol geheel’ en ‘energieke podiumpresentatie’ volgen elkaar in rap tempo op. Exxasens wordt zelfs gekwalificeerd als zowel een ontdekking als een van de hoogtepunten van ProgPower Europe 2015. Dat is nogal wat.

Dan wordt het hoog tijd om mijn gedachten te ontvouwen over het laatste album, “Back To Earth”, want daar was het toch allemaal om begonnen. Bij de eerste tonen van openingsnummer Supernova dacht ik al dat erg goed geluisterd was naar drummer Nick Mason van de Floyd. Maar laat die vergelijking je niet op het verkeerde been zetten, de muziek is origineel genoeg om niet alleen opgehangen te worden aan hun idolen en inspirators. Een rustig nummer waarbij de gitaarpartijen integraal onderdeel uitmaken van het totaal en na verloop van tijd de sfeer gaan bepalen. ‘Chants’ tegen een achtergrond van een muur aan geluid sluiten het nummer af. My Hands Are Planets is een relatief korte mid-tempo song, met sterke U2 invloeden

Het volgende nummer kreeg de titel Hugeness mee en dat dekt de lading redelijk: atmosferische gitaar riffs – The Edge zou zich er niet voor schamen – tegen een sterk ritmische achtergrond van zware drums en basgitaar. Oniria’s Interlude is wat de titel al zegt, een kort en rustig tussenstuk voordat Your Dreams Are My Dreams aanvangt. De inmiddels bekende gitaarklanken in combinatie met spaarzame toetsenbijdragen en zware drums – het klinkt vrij heavy allemaal.
Bright Side Of The Moon start met een rustig ritme, atmosferische klanken, een knipoog naar de mannen van het roze fluïdum. Het melodische thema komt een aantal malen voorbij zonder storend te worden. Tegen het einde is de vergelijking met de Floyd sterk aanwezig, vooral door de manier van drummen en het gebruik van de toetseninstrumenten. De afsluiting is weer kenmerkend heavy. Het is een van de betere nummers op de cd, wat mij betreft. Het één na laatste nummer, Saturn, is een van de weinige vocale songs waarin de stem van de zanger in de verte wel iets weg heeft van Eddie Vedder.

Het afsluitende titelnummer start met een intro met een sterk ritmische geluidsmuur gedomineerd door gitaren en drums. Na de intro worden tempo en hectiek iets lager om vrij snel daarna weer terug te keren naar het oorspronkelijke hoog energetische niveau van de song en het door toetsen gespeelde thema. Een atmosferisch middenstuk gedragen door toetsen gaat naadloos over in het einde van de song, een weldadig rustpunt, doet me wederom af en toe denken aan U2.

Het is niet helemaal mijn kopje thee, maar dat neemt niet weg dat we hier kunnen spreken van een behoorlijk solide album van een band die steeds meer zijn definitieve geluid gevonden lijkt te hebben. De melodieuze sonische landschappen en dominante gitaaratmosferen blijven lang hangen. Iets om in de gaten te blijven houden.

Alex Driessen