Eye 2 EyeAlbum

Het uit Frankrijk afkomstige Eye to Eye heet tegenwoordig Eye 2 Eye, niet dat die naamsverandering trouwens enig effect heeft op de oren. Ook de bezetting op “After All”, hun tweede album, is enigszins gewijzigd. Er is een andere bassist en een andere zanger aan het werk, maar stijlsgewijs is er helemaal niks veranderd. Net als op hun debuut-album “One In Every Crowd” uit 2006 presenteren de vijf fransozen  een onvervalst staaltje volvettte neoprog richting Arena en Knight Area, op subtopniveau dan. Bombasme troef dus bij Eye 2 Eye op dit “After All”.

De luisteraar kan op de nieuweling goed horen hoe intern de  bakens zijn verzet ten opzichte van het door velen zeer gewaardeerde debuut. De wat hoge stem van Jack Daly, het nieuwe boegbeeld van de band, is vrij expressief. Soepel weet hij zich door het melodieuze materiaal heen te wurmen. Het vertrek van de vorige zanger heeft de muziek een minder rauw gezicht gegeven. Daarnaast was de man ook verantwoordelijk voor de onderliggende gitaarakkoorden. Toetsenist Philippe Bénabès is in dat ontstane gat gesprongen en laat de muziek op “After All” zowat uit zijn voegen barsten met brede, brede toetsenakkoorden. Zijn  smaakvolle verrichtingen zijn verre van arbeidsintensief, zo ook zijn spel op de piano. Het sprankelt er echter niet minder om. Kenmerkend voor zijn synthesizerspel is dat hij amper met loopjes en riedeltjes komt. Echt veel variatie voegt hij niet toe aan het geheel. Dat is ook niet nodig want de band heeft in de persoon van Ali Benali een fenomenale gitarist in de gelederen die zijn gitaar alle hoeken van de studio heeft laten zien.

In het korte Overture klinken zijn slepende tonen al veelbelovend. Veelvuldig trakteert de virtuoos ons op dergelijke heerlijkheden, waarbij het soms niet duidelijk is of hij nu een splijtende solo speelt of juist een machtige melodie. Het is allemaal zo takke virtuoos wat hij doet. En dan die bezieling. Neem een willekeurige minuut van de cd en gegarandeerd dat hij je weet te raken. Daarnaast schuwt Benali het ook niet om af en toe te komen met een Ayreonachtige riff zoals dat te horen valt in Tears of a Clown. Met Cold And Happy, Wasted en Pouring Rain neemt hij Eye 2 Eye mee naar hoge hoogten. Het wordt nog een slagje interessanter met de twee nummers die Benali zelf heeft geschreven A Celebration en Hovering. Hiermee komt de band royaal aan de top van de subtop. Vooral de intro van A Celebration is met z’n dubbele gitaarlijn en ondersteunende orgelklanken zeer fraai, maar beide nummers vallen toch het meeste op door het wat cleane, haast mediterrane geluid van de tokkels, de arpeggio’s en het open akkoordenwerk.

Het afsluitende titelnummer After All bevat (uiteraard) de nodige euforie. Er is een schitterende vioolsolo van gastspeelster Elise Bruckert. Er is een ruimtelijk toetsenthema te  horen en ook de kippenvelbezorger is weer van de partij met zijn gitaar. Deze veertien minuten durende compositie is geschreven door drummer Didier Pegues en als er iemand mister Eye 2 Eye genoemd kan worden dan is hij het wel. Vijf composities zijn van zijn hand en samen met toetsenist Benabes (waarmee hij in 2001 de band heeft opgericht) heeft hij de cd geproduceerd.Tevens is hij een gedreven drummer die samen met Aymeric Delteil een vloeiende basis in het bandgeluid heeft weten te creëren.

After All is vooral een lekker schijfje van een band die flinke vooruitgang heeft geboekt al zou je dat na het lezen van de eerste paar regels van deze recensie niet durven denken. Het is hoofdzakelijk het samenspel dat zo enorm gegroeid is waardoor deze subtopper soms behoorlijk  over het randje kijkt. Het zou zo maar eens kunnen dat een dergelijke vooruitgang een volgende keer achterwege blijft, simpelweg omdat de heren op After All al aan hun max zitten. Te verwachten valt dan ook een Pendragon-achtige carrière.

Dick van der Heijde