Eye 2 EyeAlbum

Als liefhebber van krachtige neo-prog heb ik al sinds het debuutalbum “One In Every Crowd” uit 2006 een oogje op de Franse band Eye 2 Eye en dat is geheel wederzijds als ik de bandnaam mag geloven. Gaandeweg is het vijftal steeds meer de theatrale kant opgegaan, waarbij de diverse expressieve zangers en het breedvoerige toetsenwerk nog de grootste duit in het zakje doen. Op hun zesde en tevens nieuwste album “Lost Horizon” lijkt het bombastische geluid wel tot het maximale te zijn neergezet en ook Paul Tilley is de meest theatrale zanger in de geschiedenis van de band. Een en ander zit gegoten in vier indrukwekkende composities waar kracht en souplesse hand in hand gaan. Vind ik dit een gaaf album? Al m’n zintuigen zijn er volledig op gefixeerd en ik wil maar niet loslaten.

De composities zijn stuk voor stuk een mooie waaier met kleuren die tezamen een  nog mooier palet vormen. Het begin is met Garden Of Eden direct imponerend. Waar ter wereld hoor je nu een gregoriaans mannenkoor afgelost worden door ziedend basspel en ruige zang. Het nummer gaat over een stukgelopen relatie van een man en z’n vrouw die hij omschrijft als een gemene, giftige slang. Zijn woede en frustratie komen er goed uit, maar ook zijn er depressieve emoties in de vorm van sinistere vioolescapades en serene klanken. Ook komt er nog een lekker metalliek gitaarmomentje voorbij. Op het laatst gaat het erover dat de man mentaal z’n vrouw probeert te blokken. Het is een boeiende exercitie.

Met het daaropvolgende The Letter brengt de band een liedje over de liefde. De tekst mag dan vrij gewoon zijn, muzikaal is het weer buitenaards van niveau. Deze ballade zit ritmisch verrassend in elkaar, gitaar en toetsen weten prachtige dingen te doen en de viool komt weer goed binnen. Het is niet voor niks dat de band zich mag rekenen tot de top van de hedendaagse prog in Frankrijk.

Meadows Of Silence is een indrukwekkend muzikaal werkstuk van twaalf minuten dat aanvankelijk geïnspireerd was door de oorlog in Oekraïne, maar uiteindelijk over oorlog in het algemeen gaat. De zang is veelal gekweld van aard en heeft in de eerste minuten enige gelijkenis met Nick Barrett (Pendragon). Vervolgens valt het ritme bijna stil om plaats te maken voor vernietigende ontploffingen die breder zijn dan breed. Deze bombardementen vormen een tijd lang het grimmige decor van het orkestrale nummer. De typische Eye 2 Eye-extravaganza laat het nergens afweten, al is het decor über-dominant. Veel bijzonderder ga je het echt niet krijgen.

De laatste drie tracks vallen samen onder de noemer Lost Horizon (Ghosts Endgame), een epic van ruim 22 minuten. Het vertelt het verhaal van een man die allerlei flessen met post in zee werpt en zich vervolgens vrijwillig laat verdrinken. Een zeemeermin komt zo’n fles tegen, maar dan houdt het verhaal op. Muzikaal zit het allemaal wat spannender in elkaar. Zo is The Shoreline een mooie aaneenschakeling van emotionele zangblokken en stemmige muziek, uitmondend in een heerlijk meeslepende gitaarsolo. Op een contrastrijk album als dit mag een apart instrumentaal nummer natuurlijk niet ontbreken en zo dient Tempest zich aan. Een drumritme klinkt met een gruizige laag toetsen als ondergrond. Halverwege het nummer mengen gitaar en viool zich in het geheel waardoor er een goede overgang gemaakt kan worden naar de slottrack Sad Eyed Siren. Wederom komt de band met mooie, creatieve, virtuoze en originele neo-prog.

Eye 2 Eye heeft de weg naar m’n hart weer moeiteloos weten te vinden en ik denk dat dat bij veel progliefhebbers niet anders zal zijn. De band heeft daar geen platgetreden paden voor hoeven te bewandelen.