EyeAlbum

De Amerikaanse band Eye heeft sinds 2011 drie cd’s geproduceerd, maar was tot op heden nog niet met een recensie op de Progwereld site te vinden. Daar mag verandering in komen, want de muziek die dit kwartet op deze cd heeft gecomponeerd differentieert zich op diverse manieren binnen de kaders van de progrock. Masterminds in de band zijn drummer Brandon Smith en gitariste Lisa Bella Donna die zo’n beetje alle muziek schrijven. Na het vorige album, “Second Sight”,  zijn de bassist en tweede gitarist vervangen door Matt Bailey en Matt Auxier.

Het eerste nummer van deze cd, Book Of The Dead, zal in eerste instantie de nodige wenkbrauwen doen fronzen. We krijgen een aantal strijkers te horen die voortdurend haperend en vals worden  weergeven en na twee minuten komen we in een spacy omgeving waar onder andere computergeluidjes en toetsen flink de ruimte krijgen. Een bijzonder begin van de cd, die je wellicht op het verkeerde been zet.

Met de  titel Kill The Slavemaster die zo maar van een willekeurig Nightwish album geplukt zou kunnen zijn, worden we teruggegooid naar de jaren zeventig psychedelische rock. Gierende orgelpijpen, ronkende bassnaren: één en al gierende spacerock die zo nu en dan doet denken aan de Britse spacerock band Hawkwind. De oplettende luisteraar zal dan waarschijnlijk ook kunnen refereren naar Arjan Lucassen met zijn verschillende projecten als Star One en Ayreon. Die omschrijving geldt eigenlijk ook voor Searching, waar de verschillende instrumenten een heerlijk vintage, ronkend en gruizig geluid produceren. Heel wat frisser klinkt het begin van Dweller Of The Twilight Void met een fantastisch intro met een akoestische gitaar. Wederom kan de vergelijking met het werk van Arjan Lucassen gemaakt worden en vooral de toetsen in het nummer zijn heerlijk meeslepend.

De epic op het album, As Sure As The Sun, duurt maar liefst een half uur en we worden tentoongesteld aan veel verschillende invloeden, de term ‘Space Opera’ past nog het beste in de omschrijving. Belangrijk in het totale geluid is de Mellotron die de belangrijkste sfeer neerzet in de track. En die sfeer is vooral te benoemen als duister en psychedelisch. De band slaat qua muzikaliteit zo nu en dan ook door, veel technisch geweld zonder dat het een mooie cohesie vormt. Hoewel de productie op dit album wat mij betreft beter en warmer is dan op “The Weirding” van Astra kunnen de fans van die band deze epic (en het album) hoogstwaarschijnlijk ook waarderen.

Eye heeft met deze cd een wat onevenwichtig maar daarentegen interessant album afgeleverd. De stijlen binnen de muzikale prog kaders zwalken voor sommigen onder ons wellicht iets te uitbundig, maar de band zet toch een paar fijne tracks neer waar je van tijd tot tijd heerlijk van kan genieten. Groot zal deze band met deze gekozen stijl nooit worden, de vraag is ook of dit kwartet dat doel nastreeft.

Ruard Veltmaat

CD

LP