EyesbergAlbum

Als je op basis van het intrigerende hoesje te maken denkt te hebben met donkere, mistroostige muziek is dat logisch, maar je zit er dan wel behoorlijk naast. Eyesberg brengt namelijk een pot pure neo-prog op tafel. Niks meer en niks minder. Dat doet de Frankfurter formatie al vanaf het begin van de jaren ’80, waarbij aangetekend dat de band pas in 2014 debuteert met de cd “Blue”. Kan dat album met z’n toegankelijke prog songs in de stijl van IQ nog gezien worden als een soort afrekening met het verleden, het hier besproken “Masquerade”  is hun eerste cd met hedendaagse composities. Toch liggen beide albums in elkaars verlengde. Jammer dan. We gaan het hier niet over de overeenkomsten hebben, maar over de verschillen.

“Masquerade” is wat complexer dan z’n voorganger en kent meer bombast met krachtige momenten. De muziek kent meer melodie en speltechnisch vernuft. Het album telt slechts zeven nummers; zes van rond de vijf minuten en een epic die 17:58 op het display zet. Deze vormen een prettig luisterbaar geheel, zeker als je liefhebber bent van Genesis en soortgelijke bands.

Eyesberg maakt muziek die weldoordacht klinkt. Een kritische kanttekening daarbij kan gemaakt worden dat men keurig binnen de lijntjes heeft gekleurd en zodoende niet echt spannend overkomt. Het is goed te horen dat gitarist/bassist Georg Alfter, toetsenist Norbert Podien en de van origine Britse zanger Malcolm Shuttleworth al jaren samenspelen. De heren zijn nergens ten prooi gevallen aan dadendrang ondanks een redelijk aantal solo’s. Er zit een natuurlijke balans in het geheel, muziek waar geen spoortje opgefokte overdaad te bekennen is. Het resultaat valt te vergelijken met een fraai olieverfschilderij. Het is mooi en warm, het zal bij menigeen leuk aan de muur hangen. Nee, het is geen Rembrandt.

Neem de zang van Shuttleworth. Hij is weliswaar niet de beste zanger ter wereld,maar naar zijn sympathieke stem wil je blijven luisteren. Soms lijkt hij op Phil Collins en soms heeft hij wat Fish-achtigs zonder diens uitbundigheid, denk aan Sean Filkins. Hij vult z’n bandmakkers prima aan en laat ze geen spagaatjes maken.

De verrichtingen van de Eyesberg-mannen komen prima uit de verf dankzij de uitstekende omlijsting die drummer Jimmy Keegan de nummers meegeeft. Keegan is uiteraard bekend van Spock’s Beard, de band die hij per oktober 2016 verlaten heeft. De samenwerking die hij hier aangaat is in elk geval een indicatie voor de kwaliteit die op “Masquerade” de ronde doet. Haal alvast maar een kannetje water, het is niet ondenkbeeldig dat je je borst met iets nat moet maken.

Het album gaat iets te pittig van start in vergelijking met het overige materiaal. Het gitaarwerk in de intro van Joke On You is nogal robuust en ook de volle orgelakkoorden doen muziek vermoeden die in de lijn ligt van Amerikaanse bands als Caïro en Shadow Gallery. Het klinkt op z’n minst zeer overtuigend. Als de intro ten einde is nemen zang en toetsen het stokje over en bouwen het nummer vervolgens weer op. De pittige tendens van deze opener staat in schril contrast met het lieflijke, haast pastorale Come And Take A Look At My Life. Het is knap hoe de band hier gedreven ritmes en euforische momenten in de compositie verwerkt. Eyesberg weet het altijd toegankelijk te houden. Faceless doet wat dat betreft denken aan de eveneens Duitse band Amenophis. Met z’n realistische tekst, waarin woorden voorkomen als ‘Facebook’ en ‘Instagram’, brengt Eyesberg hier z’n minste en z’n beste passages naar voren. Tijdens de hoogtepunten is daar het raadsel van de fluit, want wat hoor je nu? Is dat een mistery guest of heeft toetsenist Podien zo’n goede sample tot z’n beschikking? Het is hoe dan ook erg mooi.  Here And Now is een kort IQ-achtig niemendalletje dat weinig noemenswaardig is, dit in tegenstelling tot het instrumentale Storm Flood. Dat de band het in deze dampende track weer over een stevige boeg gooit, is iets dat met gejuich ontvangen dient te worden. Dit jasje staat Eyesberg erg goed maar ja, dat kan ook gezegd worden van het proggy gitaarwerk in het dwarrelende Steal Your Thunder.

Vervolgens is daar de afsluitende epic Wait And See. Het begin is wervelend waarna het nummer in standje ‘aardig’ schiet en daar ook niet meer uit komt. Het gitaarspel krijgt dan wel een plus, de zang in de refreinen een min.

Het siert de band dat ze op “Masquerade” alles hebben gegeven. Denk niet dat je slechts het topje van de ijsberg hebt gehoord. Dit is het en daar zal je het mee moeten doen.

Dick van der Heijde