EyestringsAlbum

Tering! Wat een heftige plaat!

Sorry voor het grove taalgebruik op deze normaal zo nette progsite! Toch is het de vrij archaïsche vertaling van de titel van de tweede cd van de Amerikaanse groep Eyestrings. Deze groep rondom de getalenteerde Ryan Parmenter, inderdaad een neef van Discipline’s Matthew Parmenter, laat middels een zwaar meesterwerk van zich spreken met het nou niet echt vrolijke “Consumption”. Het debuut van ruim een jaar terug liet al horen dat we te maken hadden met een veelbelovende band, die evenwel nog zwaar leed onder het juk van de illustere neef. De appel viel nog niet ver genoeg van de boom zogezegd.

Met deze welkome en beter uitgewerkte opvolger kunnen we bij vluchtige beluistering reeds twee conclusies trekken: Parmenter heeft ervoor gekozen juist nog conservatiever tegen de Discipline-loot aan te schurken, waardoor het eigen gezicht zoals ik klaagde bij het debuut nog steeds niet echt aanwezig is. Maar de tweede conclusie is wellicht voor fans van deze formatie nog belangrijker: de kwaliteit van “Consumption” is van dermate grootte, dat de vergelijking met de illustere klassieker van Discipline, “Unfolded Like Staircase” uit 1997, zich al snel opdringt. Zo goed? Ja, zo goed. Maar ook net zo taai.

De – laten we wel wezen – tamelijk onsmakelijke hoes laat al zien dat deze aanstaande klassieker geen licht verteerbare kost bevat. Eyestrings heeft geen tijd voor grapjes à la Slackjaw van de vorige plaat en ook niemendalletjes of vlotte melodietjes zullen tevergeefs gezocht worden. Wat we wel vinden zijn een scala van lange tracks vol stekelige melodieën en broeierige thema’s, fijngevoelige akkoordenwisselingen en verrassende instrumentaties. En vooral vindt men op “Consumption” veel spanningsopbouw. Een goed voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld de grillige ballade Slate Clean, die zoetjes klinkt en toch een akelig ongemakkelijk gevoel geeft.

De feitelijke zes nummers van “Consumption” (All Sales Final zie ik meer als een soort intro) zijn stuk voor stuk zeer goed uitgewerkte composities met veel ruimte voor de nogal uitgesproken teksten van Parmenter. Dat blijkt al gelijk in de uitstekende opener Valid For A Week, waarin Parmenter stevig van leer trekt tegen de politieke situatie in zijn land. Muzikaal gezien wordt er meteen een heftige portie ferme rock opgeschept, waarbij niet alleen de Discipline-invloeden zeer aanwezig blijken, maar ook invloeden kunnen worden bespeurd van Echolyn en Spock’s Beard. De snerpende gitaar van Alan Rutter, maar ook de listige drumpartijen van Bob Young strijden met name in de instrumentale gedeelten om de aandacht van de luisteraar.

Met uitzondering van Code Of Tripe, een gezamenlijke compositie van Kennedy en Parmenter, zijn alle tracks door Parmenter in vorm gegoten. Al zijn bijdragen zijn overduidelijk gecomponeerd achter een piano, die dan ook in geen van de nummers afwezig is. Het duidelijkst blijkt dat uit het 20 minuten durende epos Lifelines, een uiterst spannende en zorgvuldig geconstrueerde puzzel van sferen, melodieën en onnavolgbare teksten. Een exegeet is nodig om de teksten van dit cryptogram te ontrafelen, maar ik volsta de constatering dat de foeilelijke hoes door dit nummer ineens een heel andere betekenis krijgt. We zijn allen marionetten, bediend door een opperwezen middels ons beeld (onze ogen). En is de 21^ste eeuw niet de eeuw van het ‘beeld’? Voorwaar geen lichte kost en een gezellig (!) avondje borrelen met Parmenter zou mijn wereldbeeld wellicht meerdere malen doen schudden. Belangrijker is evenwel de muziek en Lifelines verdient het predikaat ‘klassieker’ op meerdere vlakken. Ook is het epos verdeeld in verscheidene gedeelten, de eenheid is evident. Geweldig vind ik het eerste stuk, waar de piano wordt vergezeld van de gitaar, daarmee het nummer van een duidelijk beginthema te voorzien. En de spanningsopbouw daarna is verbluffend, terwijl Young het epos van de broodnodige drive blijft voorzien. Geweldig is ook de Moog-solo rond de 14 minuten (door Kennedy overigens), die het nummer kleur geeft.

Code Of Tripe is wat meer vanuit de baslijnen geschreven (begrijpelijk), nochtans is de piano bepalend voor de sfeer verderop in het nummer. Het is opnieuw een erg spannende track en kent evenals Lifelines een vloeiende lijn, ondanks dat het nummer in meerdere delen uiteenvalt. Dit is tevens een aangename constatering dat Eyestrings niet louter het vehikel van de jonge Parmenter is. Niet voor niets wordt reeds op de website melding gemaakt van een soloplaat van Parmenter, welke slechts wat meer toegankelijke popsongs zou bevatten, die niet binnen het Eyestrings-concept zouden passen. We zullen zien.

Voorlopig groeit gestaag de vooralsnog bescheiden discografie van Eyestrings met dit meesterwerk, dat zijn geheimen pas prijsgeeft na meerdere luisterbeurten. Laat je toch vooral besmetten met “Consumption”, in dit geval!

Markwin Meeuws