EzraAlbum

Het is alsof de tijd heeft stilgestaan. Het uit Wales afkomstige Ezra mocht in de jaren ’90 met hun albums “Shapes” en “Big Smiley Sun” gelden als de meest doorsnee Cyclops-band. De band kenmerkte zich met toegankelijke, vlot melodieuze muziek met een symfonische overtone. Overigens was Rob Reed (toen Cyan, nu Magenta) toetsenist op het “Shapes”-album, zij het niet als vast bandlid. Voor hun hier te bespreken derde album, “Songs From Pennsylvania”, stapte de band, evenals stijlgenoten Credo, over naar het F2-label van David Robinson. Zo te horen zou je toch denken dat deze plaat ergens uit het midden van de jaren ’90 stamt, maar niets is minder waar: “Songs From Pennsylvania” is een kersvers product, bouwjaar 2006.

De opnamen zijn een jaar eerder gemaakt. Vlak daarna is bassist Gareth Jones vertrokken en later ook Colin Edwards, de toetsenist. Vooral het vertrek van die laatste moet een enorme aderlating zijn geweest voor de band, want de toetsenpartijen die hij op “Songs From Pennsylvania” laat horen zijn behoorlijk de moeite waard. Hij brengt vooral veel orgel- en pianoklanken in het geheel aan en tevens weet hij z’n synthesizers smaakvol aan te spreken. Hij is echt zo’n fijne muzikant.

Met een beetje positieve wil zou je dit een tijdloos album kunnen noemen. De band haakt met de nodige Pink Floyd invloeden in het gitaarwerk van Andy Edwards moeiteloos aan bij de retro-stijl van bijvoorbeeld RPWL. Ook is er een passage Yes te horen en wel in het tweede nummer, Everyday. De jaren ’70 hebben weliswaar duidelijk hun sporen achtergelaten, toch zou ik Ezra niet al te veel willen afficheren als een retro-band. Duidelijk is de invloed van de jaren ’80. Vreemd genoeg komt zo nu en dan het Alan Parsons Project in mijn gedachten, niet zozeer qua stijl maar meer qua klankkleur zoals bijvoorbeeld in de intro van Chances. Sterke, maar helaas ook matige melodieën en meezingbare zanglijnen vormen nog steeds de bouwstenen voor de songmatige muziek van het stel, al kennen sommige nummers een behoorlijk lang instrumentaal stuk. Door deze passages en vele andere is het album ondergedompeld in een typisch jaren negentig neo-progsfeertje. Ik kan er nauwelijks nog enthousiast over raken. Neem het tussenstuk van het vlotte Underground: heren, heren dit kennen we toch al lang van bands als Pendragon, Landmarq en Jadis.

Wel klinkt het geheel bijzonder prettig met dank aan het aangename stemgeluid van Andy Edwards die de luisteraar soepel door de zeven nummers heen loodst. Zijn Robert Smith / Nick Barrett-achtige stem laat zich vaak ondersteunen door allerlei samenzang met toetsenist Colin Edwards. Tot twee keer toe wordt er zelfs gebruik gemaakt van een kinderkoor. Oké, dat is typisch jaren ’90 maar het is ook tekenend voor de variatie en gedetailleerdheid die Ezra op “Songs From Pennsylvania” aan de dag legt.

De band wisselt er mid-tempo nummers en ballades met elkaar af en toch ligt in de laatste helft van het album de nadruk op ingetogen werk. Zo is daar het goed opgebouwde Chances dat stemmige viool, emotievolle zang en heerlijk Gilmouriaans gitaarspel kent. Ook het wat lome Lazy past hier goed, terwijl de bottleneckgitaarpartij het aloude clichéadagium weer eens in herinnering roept: beter goed gejat dan slecht zelf verzonnen. En in de zwierige afsluiter Alive zorgen o.a. piano en akoestische gitaar voor de gewenste stemming. Bij Ezra is men de wilde haren een beetje kwijtgeraakt, de band gedijt dan ook beter in dit soort gedragen nummers dan in quasi-vlotte als opener A Little Bit More en meezinger Underground dat het waarschijnlijk live beter zal doen. De cynische tekst over de vluchtigheid van de hedendaagse popmuziek is zonder meer aardig, maar ook nogal passé. A Little Bit More begint erg hoopvol met bombastische toetsenklanken, maar al snel doet een wat knullig slagje zijn intrede en laat Ezra zich afzakken naar een middelmatig niveau. De rustige brug daarentegen is prachtig, evenals die gevoelvolle gitaarsolo.

Dat Andy Edwards een uitstekende gitarist is laat hij regelmatig blijken zoals tijdens zijn solo in Everyday waar hij werkelijk de pannen van het dak speelt. Zijn uitbundigheid moet zijn overgeslagen op de andere Ezra-leden, want ook die staan ze zeer goed te raken. Toch onderscheidt Edwards zich gedurende het hele album niet echt van andere gitaristen. Zijn spel is te weinig ‘des Andy’ zeg maar en dat mag je van iemand die al zo lang meeloopt in het wereldje (16 jaar) toch wel verwachten.

De conclusie is dan ook even eenvoudig als de plaat zelf: “Songs From Pennsylvania” is een prima cd, alleen had hij tien jaar eerder moeten uitkomen.

Dick van der Heijde