De vierkoppige band F.O.R.S. (Famous Or Random Stars) is opgericht in het jaar 2016. Twee jaar later ziet van deze groep Zwitsers een instrumentaal debuutalbum het licht, getiteld “Before.” Volgens de muzikanten van F.O.R.S. valt hun muziek het best te typeren als ‘instrumentale sfeer rock’ en dat dekt inderdaad aardig de lading.
Twaalf nummers telt deze bijna tot de rand toe gevulde cd. De nummers zijn vooral geschreven door Roland Hegi en Harry Schärer, maar ook Felix Waldispühl en Dorothe Wetter hebben ieder een compositie op hun naam staan. Overigens heeft laatst vermelde toetseniste de band in 2019 weer verlaten en is zij vervangen door Jannik Jungck.
Op “Before” laat de band een behoorlijk arsenaal aan stijlen en sferen horen. Dat alle vier muzikanten voor dit album composities aan hebben gedragen is daar hoogst waarschijnlijk op van invloed. Pink Floyd, Marillion en Genesis komen voorbij maar ook invloeden van bijvoorbeeld Steve Vai en Vangelis zijn in de muziek aanwezig. Toch is het album een coherent geheel gebleven. “Before” luistert weg alsof het een opeenvolging van korte films is; elk nummer met een geheel eigen filmische sfeer.
Gezien het aantal composities zal ik mij beperken tot het beschrijven van de nummers die volgens mij als de hoogtepunten van het album gelden:
Zoals de titel van het openingsnummer, Happy Man, al doet vermoeden is dit een opgewekt stukje muziek. Het nummer bevat smakelijk, af en toe pittig, gitaarwerk in de stijl van bijvoorbeeld Steve Vai. Gitartist Roland Hegi is dan ook verantwoordelijk voor deze compositie. Het nummer kent een aantal tempowisselingen, er wordt lekker gedrumd en ook het baswerk klinkt prima. De verschillende lagen van het toetsenspel en –geluid zijn bijzonder sfeervol.
Een ander hoogtepunt van het album, het volgende nummer genaamd Chollum, start (en eindigt) met mooi pianospel van Dorothe Wetter. De compositie is van de hand van basgitarist Harry Schärer en heeft meer een klassieke benadering. Er wordt niet echt gesoleerd op dit nummer, maar de vakmanschap van de muzikanten en de kwaliteit van de compositie staan garant voor een boeiend stuk muziek.
Het mooie Eastwards, geschreven door Dorothe Wetter, begint sfeervol met het geluiden van tsjilpende vogels. Het subtiele en vaak ingetogen gitaarspel op dit nummer volgt de traditie van Steve Hackett en Steve Rothery; ook weer een bijzonder sfeervol nummer waarop met name de gitarist excelleert.
Room Number 6 heeft doordat het hetzelfde herkenbare ritme heeft als Watcher of The Skies, een overduidelijke verwijzing naar Genesis. Over dit ritme wordt door de gitarist een sfeervolle solo gespeeld. Het gedragen toetsenwerk doet ook af en toe aan Tony Banks denken hetgeen het feest compleet maakt. Het ligt er zo dik bovenop dat het mij zou verbazen als de gelijkenis met het legendarische openingsnummer van “Foxtrot” onbedoeld zou zijn.
Saturday begint met gitaarwerk in de stijl van Steve Hackett, begeleid door klokgelui. Genoemde kerkklokken komen gedurende dit nummer regelmatig terug en elke keer dat dat gebeurt verandert de muziek en daarmee ook de sfeer. Uiteindelijk wordt de luisteraar verrast met een heerlijke toetsensolo gespeeld over een (vroeg) Marillion-achtig basloopje. Een compositie met een interessante opbouw.
Tot slot het titelnummer, Before. Hoewel minder zwaar doet dit nummer soms wat denken aan de postrock van Tides From Nebula. Mooi sfeervol pianowerk luidt het nummer in. De spanning in de muziek wordt knap opgebouwd. Wat mij betreft terecht de naamgever van dit album, want als er één enkel hoogtepunt zou moeten worden benoemd is het, wat mij betreft, dit nummer. Niet dat de muzikanten zich hier te buiten gaan aan toonladderacrobatiek of lange solo’s, maar het is vooral de zorgvuldig opgebouwde sfeer van het nummer dat tot de verbeelding spreekt. Een heerlijke afsluiter.
“Before” van F.O.R.S. is wat mij betreft geen jaarlijstmateriaal, maar al met al best een aardige plaat. 76 Minuten van dergelijke muziek is misschien voor sommigen een lange zit, maar als je er toch voor gaat zitten valt er veel te genieten. Er is voldoende variatie tussen de prima composities en het leidt geen twijfel dat de vier muzikanten hun vak verstaan. Zonder de andere uitstekende muzikanten tekort te willen doen zou ik vooral het gitaarspel van Roland Hegi willen prijzen: bijzonder gevarieerd, sfeervol en knap gespeeld. Het is soms wel goed merkbaar waar deze band de spreekwoordelijke mosterd vandaan heeft gehaald, maar wat mij betreft hindert dit niet. Een plaatje voor liefhebbers van instrumentale prog, met uithoudingsvermogen.