Bony, FabriceAlbum

Mijn kennis van de Franse taal gaat niet verder dan trottoir, portefeuille en du pain du vin du Boursain, maar ik kan uit de website van Fabrice Bony duidelijk opmaken dat we hier niet met de minste artiest te maken hebben. Deze man heeft indrukwekkend veel sessiewerk gedaan bij onder andere de Franse band Ange. Daarnaast heeft hij ook de muziek verzorgd voor een Franse tv serie. Met “Between Day” levert hij zijn eerste solowerk af.

En daarbij heeft hij geen hulp gehad. Alleen het mixen en masteren is door anderen gedaan. Zijn album is volledig instrumentaal en zal met name de progliefhebbers bekoren die graag eens buiten de paden treden en het experimentele niet uit de weg gaan. Want hoewel de muziek uitstekend te verteren is, is het zeker geen gemakkelijke muziek. Seventies prog wordt gemixt met experimentele uitstapjes en overgoten met een ambient sausje.

De kunst van het weglaten beheerst Fabrice Bony goed. Hij zoekt regelmatig bijna de stilte op en weet mooie mistige en soms wat beklemmende landschappen te creëren waarbij je echt geen idee hebt welke kant het op zal gaan. Dit soort nummers wisselt hij gemakkelijk af met meer symfonische en pakkende nummers zoals Thread Of Life waarin hij sterk doet denken aan de muziek van Willowglass. Met name zijn gitaarwerk valt hierin positief op. Zowel ondersteunend als met solo’s klinkt het uitstekend. De toetsen zorgen voor mooie dragende tapijten waardoor het nummer in intensiteit toeneemt.

Introspection is weer van een heel ander soort. Hier vooral dragende toetsen en een hoop sfeer. Veel herhaling waardoor je helemaal wegzakt in het geheel met hier een daar een wat experimenteel uitstapje. Het loopt over in Four Birds As Witnesses waarin het wazige, maar intrigerende spel wordt voortgezet. Opeens breek hij de boel dan open met een heerlijke rustige gitaarsolo waardoor je opeens weer een nieuw landschap betreedt. Met ruim elf minuten is Infini Journey het langste nummer. Hierin klinkt alles nihil en laat Fabrice Bony een hoop weg. De ambient sfeergeluiden die hij er doorheen smeert doen wel eens aan “The Gates Of Omega” van Moongarden denken. Muziek waar je voor moet gaan zitten en waar je je in onder wilt dompelen.

Met ruimt 41 minuten blijft het een bescheiden album van een begenadigt muzikant. Het album kan je ook het beste in zijn geheel beluisteren als je het goed tot zijn recht wilt laten komen. Een mooi album dat mij best verrast heeft. Bezoek zijn MySpace eens en laat je inspireren.

Maarten Goossensen