Factory Of DreamsAlbum

“Some Kind Of Poetic Destruction” is het vierde album van het Portugees/Zweedse samenwerkingsverband tussen Hugo Flores en Jessica Lehto. Het album is qua thema het vervolg op “Melotronical”, waarin we de avonturen volgen van de hoofdpersoon Kyra. De science fiction liefhebbers onder proggers kunnen wederom hun hart ophalen aan dit door Flores zelf geschreven epos. Muzikaal gezien zet onze Portugese vriend op dit album opnieuw stappen voorwaarts. Langzamerhand ben ik een fan geworden van de muziek, die ik aanvankelijk met de nodige scepsis beluisterde.

“Some Kind Of Poetic Destruction” is gevarieerder en meer gedoseerd dan zijn drie voorgangers. Deze albums kenden een hoog adrenalinegehalte. Dat vertaalde zich regelmatig in een roller coaster van muziek. Nog steeds bevind je je als luisteraar in een muzikale achtbaan en rollen de basdrums in een vaart van minstens 250 beats per minuut uit je speakers. Meer dan voorheen worden ze afgewisseld met wonderschone ambient passages, melodieuze en spacy toetsenpartijen en woordloze zang. Daarmee is het album goed in balans, zonder dat het vertrouwde bombastische geluid is verdwenen.

Op deze schijf beperkt Flores zich, op een paar kleine vocale uitzonderingen na, tot toetsen, gitaar en programmering (lees: met behulp van de computer gegenereerde drums). Verder leveren onder meer toetsenist Tadaschi Goto en gitarist Chris Brown opnieuw een bijdrage. Die kennen we nog van “A Strange Utopia”. Waarom hij deze en ook andere gasten op “Melotronical” gepasseerd heeft, legt Flores zelf uit in dit interview. Ook is de viool terug van weg geweest. Deze wordt nu gehanteerd door Lyris Hung. Ze geven nummers als Seashore Dreams en The Neutron Star extra sfeer en variatie.

Ook de invulling van de vocalen kent meer afwisseling. Naast de wederom fraai zingende Lehto maken twee andere zangeressen hun opwachting. Een daarvan is de Belgische zangeres Magali Luyten (onder andere Beautiful Sin, Ayreon). Op Dark Season laat zij horen een fantastisch zangeres te zijn. Daarnaast vertolken drie vrouwen en mannen in vertellende vorm de voornaamste rollen in dit verhaal.

Playing The Universe is afkomstig van het gelijknamige debuutalbum van Sonic Pulsar uit 2003. Het behoudens wat woordloze zang instrumentale en energierijke nummer is opnieuw bewerkt en toont dat Flores een begenadigd gitarist is.

Met vier Factory Of Dreams op zijn palmares heeft Flores een eigen stijl ontwikkeld: symfonische cyber metal. Liefhebbers van spacerock, power metal en groepen zoals Symphony X, maar ook Ayreon zullen deze muziek op waarde kunnen schatten. Met “Some Kind Of Poetic Destruction” klopt Hugo Flores nadrukkelijk en heel stevig op de deur. Wellicht gaat op het vijfde album mijn langgekoesterde wens van een drummer en bassist van vlees en bloed in vervulling. Maar ook zonder vervulling van deze wens heeft hij ervoor gezorgd dat we vanaf nu serieus rekening met Factory Of Dreams moeten houden.

Hans Ravensbergen