Fading ColoursAlbum

Polen is een land waar progressieve en symfonische rock zich op een grote belangstelling mag verheugen. Niet alleen een band als Pendragon heeft in Polen veel fans, maar ook de Poolse bands mogen zich een steeds groter wordende interesse van schrijvende pers en luisteraars laten welgevallen. Dit heeft tot gevolg dat het oudere werk van allerlei bands opnieuw wordt uitgebracht.”Black Horse” van Fading Colours is zo’n album. Oorspronkelijk uitgebracht in 1995 op een obscuur label en nu voor een ieder redelijk gemakkelijk te verkrijgen. Fading Colours maakt een mix van darkwave, trance, ethno en gothic rock.

Unreality opent het album met sferische duistere geluiden, waarna de band lekker stevig inzet. Zangeres De Coy heeft een donker stemgeluid en kan een accent niet verbloemen. Het gitaarwerk doet denken aan het ritmewerk van The Edge van U2. Pawel Nowak is of een ongelooflijk strakke drummer of er is gebruik gemaakt van een drumcomputer. Persoonlijk denk ik het laatste omdat het drumgeluid vrij mechanisch aandoet. Sister Of The Night is een heerlijk rustig nummer met tokkelend gitaarwerk op een lekkere ondergrond van drum en toetsen. Op Lie komen de trance-invloeden duidelijk naar voren en vooral in dit nummer doen de drums mechanisch aan, maar komen het nummer juist ten goede. Zangerige gitaargeluiden en dito toetsen openen Love. Ook dit is een vrij rustig nummer en kent een mooie samenzang, zoals op meerdere nummers te horen is. Onduidelijk is echter met wie, want alleen De Coy staat vermeld als zangeres. Tevens wordt dit nummer opgesierd door het gebruik van een akoestische gitaar waardoor het geheel een wat broeierig sfeertje krijgt.

Met Dance wordt het tempo weer opgeschroefd zonder dat het een echt ‘dance-nummer’ wordt. Aan het einde van het nummers lopen verschillende zanglijnen door elkaar, waarna gitarist De Ville er een korte venijnige solo overheen speelt. Dreams is eveneens een sneller nummer, kent weer de toegevoegde waarde van de akoestische gitaar die tevens de heerlijke gitaarsolo ondersteunt. De beide Shadows nummers hebben hetzelfde thema en het is me een raadsel waarom de beide nummers niet tot één geheel zijn gesmeed. Zeker omdat in het instrumentale Shadows # II het thema uit Shadows # I eindeloos wordt herhaald. Hierdoor wordt Shadows # II overbodig, terwijl het eerste gedeelte van het nummer boordevol afwisseling zit.

Wedding start als het stevigste nummer van de cd om vervolgens weer om te slaan naar een rustiger gedeelte. Aan het einde wordt het stevige begin weer opgepakt om vervolgens abrupt te eindigen. Het opvolgende Fable is afwisselend. De drums en de rollende bas houden het tempo er goed in, zodat de toetsen en gitaar op deze solide ondergrond hun solo’s kunnen spelen. Het laatste nummer, Colours, heeft een bijna hypnotiserende uitwerking, welke wordt veroorzaakt door de hoge ijle achtergrondzang in combinatie met het toetsenwerk, de akoestische gitaar en de scheurende elektrische gitaar. Ook in dit nummer komen die gedubbelde zanglijnen weer voorbij.

Fading Colurs levert met “Black Horse” een afwisselend album met mechanische aandoende drums af. Daar staat echter de wisselwerking tussen akoestische en elektrische gitaar tegenover. Voeg daar de verschillende gedubbelde zanglijnen in een aantal nummers bij die het geheel een apart sfeertje geven en het overwegend oordeel is goed.

Rob van Oosten