FantasmagoriaAlbum

Het Japanse Fantasmagoria heeft hun live opgenomen demo-cd uitgebracht bij het Vital-label en tevens wordt dit schijfje wereldwijd gedistribueerd door Poseidon Records. Kijk, er zijn mindere manieren denkbaar om jezelf als bandje te presenteren. Bovendien is de geluidskwaliteit van deze vijf nummers tellende demo behoorlijk professioneel en mag gesteld worden dat de instrumentale jazzrock van het gezelschap met de aan het conservatorium van San Francisco afgestudeerde violiste Miki Fujimoto een aantrekkelijk middelpunt heeft.

Het ziet er op het eerste gezicht dan ook naar uit dat Fantasmagoria een interessante jazzrock-cd heeft gemaakt, maar nee! Op enkele aardige momenten na, zoals de frivole intro van Crusader, het viool-gitaarduel in Blue Rice en het lekkere pianospel van Yoichi Suzuki dat steeds in Over The Line opduikt, is eigenlijk alleen het laatste nummer, Epic genaamd, echt de moeite waard. De eerste vier nummers klokken slechts tussen de drie en vier minuten en missen met hun compositorische fletsheid de diepgang van bijvoorbeeld de muziek van Jean Luc Ponty. Nu is een dergelijke vergelijking misschien wat hoog gegrepen, maar omdat Fujimoto de nodige muziekstudies heeft gevolgd (behalve in de States studeerde ze ook nog klassieke viool in Spanje en compositie en jazzharmonieën in Japan), mag de lat best hoog gelegd worden. Ze speelt beslist niet onaardig. Waar het aan schort is dat haar spel te thematisch van aard is en daardoor de pit van een smakelijk Japans zoutje mist. Het is te lief zeg maar, te weinig flamboyant. Ze wordt bijgestaan door vijf gedreven jonge muzikanten die ze leerde kennen tijdens haar studie in Japan. Kortom, haar medebandleden kunnen ook een aardig potje spelen, al hoor je dat op deze cd niet bij een ieder van af. Misschien is het valse bescheidenheid van de heren dat ze de rand van het podium niet hebben opgezocht. Wie zal het zeggen.

Typisch. Fantasmagoria telt twee gitaristen die nauwelijks het emplooi hebben van een enkele en bovendien vrij zacht in de mix staan. Ook hier geldt dat wat meer pit aanmerkelijk aantrekkelijker zou zijn geweest. Het is maar goed dat de band het woord “energetic” zelf op de hoes vermeldt, want ik hoor het niet. Van wie ik overigens behoorlijk onder de indruk ben is bassist Kentaro Yoshida die met z’n op de voorgrond staande partijen lekker door alle onregelmatige maatsoorten van de muziek heen banjert.

Ik heb lang getwijfeld of ik deze demo-cd onder de aandacht moest brengen middels een recensie. Echter, op een bepaald moment begon de vlinder van de voorkant wat te fladderen en kreeg ik het inzicht dat Fantasmagoria best eens een betekenisvolle opvolger zou kunnen maken.

Dick van der Heijde