Far CornerAlbum

Het uit Milwaukee (Wisconsin, VS) afkomstige Far Corner debuteert in 2004 niet onverdienstelijk met een titelloos album, waarin het kwartet een opmerkelijke eenwording weet te verwezenlijken tussen klassieke kamermuziek enerzijds en avant-gardistische progressieve rock anderzijds. Het is dan ook niet merkwaardig dat deze plaat hoge ogen gooit bij de liefhebbers van deze avontuurlijke muziek en ondergetekende is dan ook bijzonder gecharmeerd van dit album. Na dit indrukwekkend klinkend debuut is het echter vanzelfsprekend de vraag of dit Amerikaanse ensemble nu in staat is om het niveau van zijn eersteling te evenaren, laat staan te overtreffen…

Welnu, na enige beluisteringen kan ik concluderen dat de muziek op “Endangered” min of meer in het verlengde van het veelgeprezen debuut ligt. Ook nu brengt Far Corner herhaaldelijk nauwkeurig gearrangeerde muziekstukken ten gehore, die beslist enkele invloeden herbergen van bekende twintigeeuwse klassieke componisten als Béla Bartók of Igor Stravinsky. Evenals op “Far Corner” smelt het viertal vervolgens deze invloeden samen met conventionele rock-in-opposition van bands als Present of Univers Zero. Tenslotte vermengt het gezelschap wederom een behoorlijke dosis jaren zeventig progressieve rock in zijn muziek, zodat ook dit keer de vergelijkingen met Emerson, Lake & Palmer en King Crimson niet misplaatst zijn.

De band noemt zichzelf een “éénentwintigeeuws Amerikaans kamerrockensemble” dat probeert een brug te bouwen tussen “postklassieke en progressieve rockmuziek” en ik denk dat deze omschrijving het gebodene meer dan adequaat dekt. Bassist William Kopecky, toetsenist Dan Maske, Celliste Angela Schmidt en percussionist Craig Walker weten immers op niet alledaagse wijze en met enige assistente van violist Jery Loughney op dit album een gelijksoortige fusie als op “Far Corner” te verwezenlijken. Hierbij past het ensemble veelvuldig de rockinstrumenten in een klassieke context toe, terwijl de klassieke instrumenten in rockverband worden aangewend. Deze ongewone aanpak heeft tot onder meer tot gevolg dat aan elk afzonderlijk instrument beurtelings melodische, harmonieuze en ritmische taken kunnen worden toebedeeld.

Doordat het gezelschap de traditionele functies van zijn instrumentarium andermaal omdraait, kent de band eigenlijk twee gezichten. Het ene moment klinkt het ensemble als een elitair kamerorkest met prominente rollen voor akoestische cello en concertvleugel om vervolgens in een ommezien uit te pakken met de geestkracht en het pathos van een gemiddelde progrockband inclusief scheurend orgel en stuwend basspel. Far Corner eet dus eigenlijk nog altijd van twee muzikale walletjes… en dat smaakt mij meer dan uitstekend.

Door de spontaniteit en frivoliteit in het spel van het kwartet klinkt de instrumentale mengelmoes van avant-jazz, neoklassiek, progressieve rock en rock-in-opposition ook op deze plaat nergens te ingewikkeld of te ongeordend. Omdat het ensemble zich bovendien hoogstzelden laat verleiden in eindeloos geneuzel en/of doelloos gefreak, klinkt “Endangered” eigenlijk helemaal niet wereldvreemd of ontoegankelijk. Het album kan in mijn ogen dan ook, net als het titelloos debuut, een voortreffelijk beginpunt zijn voor een fraaie ontdekkingsreis in dit genre.

Omdat de verscheidenheid in het gebruikte instrumentarium ingrijpend is toegenomen, bevat dit album in vergelijking met het debuut een veel rijker geluidpallet. Bovendien klinkt “Endangered” ietwat coherenter en bedachtzamer dan “Far Corner”. Het is dan ook zonneklaar dat de band in de afgelopen drie jaar gegroeid is, maar deze volwassenheid is mijns inziens wel enigszins ten koste gegaan van de onbevangenheid en speelsheid van de eersteling. Ik ben er dan ook nog niet helemaal uit welke van de twee albums ik prefereer, maar ik wil jullie zeker niet met deze ‘delicate’ kwestie opzadelen…

Per slot van rekening is “Endangered” een bijzonder aangenaam plaatje, waarmee Far Corner opnieuw bewijst dat muziek uit dit genre ook behoorlijk toegankelijk kan (en mag) klinken.

Frans Schmidt