Far Corner is een piepjong Amerikaans kamerrockensemble afkomstig uit Milwaukee, Wisconsin. De band wordt opgericht in het voorjaar van 2003 door bassist William Kopecky, toetsenist Dan Maske, celliste Angela Schmidt en drummer Graig Walkner. Nochtans is dit alleszins geen onervaren gezelschap, want Maske, Schmidt en Walkner zijn alledrie klassiek opgeleide muzikanten met een ruime ervaring in verschillende kamer- en symfonie-ensembles, terwijl Kopecky ondermeer bekend is van zijn werk met Kopecky en The Pär Lindh Project.Far Corner brengt op zijn debuutalbum een tiental doorgaans zorgvuldig gearrangeerde composities ten gehore, dat invloeden verraadt van twintigeeuwse klassieke componisten als Béla Bartók of Igor Stravinsky. Het viertal weet deze invloeden op subtiele wijze samen te smelten met klassieke rock-in-opposition, zoals wij die kennen van bijvoorbeeld Present of Univers Zero. Daarnaast injecteert het gezelschap ook een flinke portie jaren zeventig progressieve rock in zijn muziekstukken, waarbij ik vooral moet denken aan Emerson, Lake & Palmer en King Crimson.
Eigenlijk eet Far Corner van twee muzikale walletjes. Het ene moment klinkt de band als een elitair kamerorkest met hoofdrollen voor akoestische cello en concertvleugel, om op het andere ogenblik uit te pakken met de geestkracht en de energie van een gemiddelde progrockband inclusief gierend Hammondorgel en stuwend basspel. Toch blijven de muziekstukken onophoudelijk zeer beschaafd klinken, omdat de groep doorgaans zeer verfijnd te werk gaat. Deze ingetogen wisselwerking maakt de tien composities dikwijls mysterieus, soms neerslachtig, maar altijd bijzonder intrigerend.
Daarbij maakt het gezelschap gebruik van een verhoudingsgewijs zeer bescheiden instrumentarium, bestaande uit elektrische basgitaar, concertvleugel, Hammondorgel, synthesizer, cello (akoestisch en elektrisch) en percussie. Samen met twee gastmuzikanten Frederick (klarinet) en Heather (fluit) Schmidt weet het kwartet op onorthodoxe wijze een samensmelting te bewerkstelligen tussen deze klassieke- en rockinstrumenten, want meer dan eens gebruikt de groep zijn rockinstrumenten in een klassieke context, terwijl zijn klassieke instrumenten in een rockverband worden toegepast. In de muziek van Far Corner wordt aan elk afzonderlijk instrument melodische, harmonieuze en ritmische taken toebedeeld, zodat elk instrument ruwweg evenveel speelruimte krijgt.
Door deze democratische benadering worden de composities nauwelijks geteisterd door eindeloos geneuzel en doelloos gefreak, zodat deze niet makkelijk in het gehoor liggende muziekstukken toch enigszins toegankelijk blijven. Huh…? Jawel…! Ik ben van mening dat Far Corner helemaal niet zo wereldvreemd klinkt als zijn etiket in eerste instantie doet vermoeden. Misschien dat ’toegankelijk’ ietwat te optimistisch klinkt, maar ik blijf erbij dat de muziek lang niet zo uitheems klinkt als we doorgaans gewend zijn van Cuneiform Records, het toonaangevende label voor ‘moeilijke muziek’.
Ondanks dat het gezelschap buitengewoon gedreven lijkt in het ogenschijnlijk moeiteloos vertolken van allerlei excentrieke maatsoorten, diverse vreemdsoortige ritmes en verschillende merkwaardige melodieën, denk ik dan ook dat dit titelloze debuut van Far Corner wel eens een perfect beginpunt kan zijn voor een fraaie ontdekkingsreis in dit genre. De spontaniteit en luchtigheid in het spel van het kwartet zorgen er namelijk voor dat de instrumentale mengelmoes van avant-jazz, neoklassiek, progressieve rock en rock-in-opposition nergens te complex of te chaotisch klinkt.
De welhaast ongekende, zelden toegepaste wisselwerking tussen de vier virtuoze instrumentalisten, waarbij elk instrument op de voorgrond kan en mag treden, maakt “Far Corner” niet alleen een uitmuntend, maar ook een adembenemend werkstuk. Zonder te verzanden in muzikale egotripperij, bevat dit debuut tien buitengewoon dynamische muziekstukken die stuk voor stuk de moeite waard zijn.
Wat mij betreft zijn William Kopecky, Dan Maske, Angela Schmidt en Graig Walkner dan ook zonder enige aarzeling verantwoordelijk voor één van de betere auditieve publicaties van het jaar. Dat is uiteraard absoluut niet slecht voor een debuut!
Frans Schmidt