FaroAlbum

Faro is niet de makkelijkste naam om in de muziekwereld te gebruiken. Zoek je op het internet naar die bandnaam dan kun je door de bomen het bos niet meer zien, daar ben ik persoonlijk achter gekomen. In dit specifieke geval draait het om een Italiaans gezelschap dat afkomstig is uit Pescara, gelokaliseerd in het zuiden van Italië. Eigenlijk draait de band om het duo Rocco De Simone op toetsen en zang en Angelo Troiano op gitaar, basgitaar en toetsen. De Simone is al bezig sinds 2007, Troiano is vast bandlid vanaf 2019. Het duo laat zich daarnaast assisteren door sessiemuzikanten, op dit album zijn dat Giacomo Pasquali op basgitaar en Andrea Giovannoli op drums.

Thema van het album is de omvorming van ‘de nieuwe mens’, gegoten in de vorm van de persoon Isaac, die ook terugkomt op de hoes van de cd en dat is ook de eerste titel op het album. Transhumanisme staat voor de benadering dat de menselijke geest zichzelf overstijgt door het gebruik van moderne technologie. In de huidige tijd van opstomende AI-technologie is dat thema treffend gekozen door de Italianen.

De band maakt een bijzondere mix van progressieve rock, dark rock en progressieve metal. Een echte schifting daarin te maken is niet makkelijk, persoonlijk zou ik de Italiaanse landgenoten van Kingcrow aanhouden als leidraad, met een elektronische invulling zoals je die kent van Tesseract. Je kunt daarnaast nog meer bands, zoals Queensryche, aanhalen, maar met name Kingcrow is de meest passende vergelijking. De overeenkomst gaat namelijk vooral op door de gelijkenis op vocaal gebied. Zanger De Simone klinkt net als Kingcrow’s zanger Diego Marchesi: emotioneel en theatraal, vaak ook nog eens extra geholpen door de productie. En uiteraard door de veelvuldige ervaring met Italiaanse zangers: een duidelijk accent.

Als we kijken naar de vergelijking met Tesseract, moet je vooral eens luisteren naar de track Knots. Een grote kans dat je de elektronica herkent van de Britse djentband. Het grote verschil is dat Faro ver weg blijft van de djent- en palm-muting-technieken, maar vooral de atmosferische en melodieuze klanken rechtvaardigen een gelijkenis.

De band zet een duidelijke sfeer neer binnen de songs en dat is ook een kritiekpunt. De band lijkt over de hele linie toch een eentonige sound te hanteren, zonder hoogte- maar ook dieptepunten. Gelet hierop staat er wel een groot aantal songs op de cd die rond de vier en vijf minuten klokken, waardoor het neigt naar overdaad. Kwalitatief ligt de geboden waar op voldoende niveau, maar een exceptionele, memorabele song is moeilijk te vinden.