Far PointAlbum

Farpoint is een Amerikaanse band die al vanaf 1997 aan de weg timmert. De muziek heeft een folkloristische inslag met een progressieve afdronk. De band geeft in hun site aan dat zij sterk zijn beïnvloed door Yes, Genesis, Pink Floyd en Jethro Tull. Wat Yes betreft betwijfel ik dat enigszins maar door de inbreng van de fluit kan ik mij Jethro Tull wel voorstellen.Op het moment dat ik de cd hoes van Farpoint goed bekeek dacht ik: “Hoort dit wel thuis in het genre waar ik mij in thuis voel. Sterker nog, hoort dit wel bij Progwereld thuis?”. Een vijftal muzikanten dat zich met degelijke casual kleding aan gezapig rond het kampvuur hebben genesteld.

Je bent gewend muzikanten aan te treffen waarvan de kleding goed op elkaar is afgestemd en het liefst nog wel in stoere uitbundige kleding. Welnu, beste lezer zo zie je dan maar hoe een cd-hoes je op het verkeerde been kan zitten. Gezegd moet worden dat enkele nummers inderdaad een hoog kampvuur gehalte heeft maar over de hele linie is First Light een prima symfonische getinte cd dat een mix teweer geeft van Mike Oldfield en Steve Hackett met een snufje New Age.

De rode draad in de muziek is de inbreng van akoestische gitaren en met name de 12-snarige gitaar speelt een belangrijke rol. Dana Oxendine omlijst in enkele nummers op melodieuze wijze haar partijen op de fluit. Van haar stemgeluid was ik meteen onder de indruk. Een goed voorbeeld daarvan is het dramatische Words Of Pain. Eindelijk weer eens een zangeres die moeiteloos de hoge tonen weet te bereiken en melancholie kan overbrengen. Ondersteund door de genoemde akoestische gitaren maakt het nummer heel wat bij je los. Zeker een pluim waard is de samenzang. Diverse klankkleuren weten elkaar prachtig aan te vullen. Het ietwat donkere warme stemgeluid van Clark Boone is in tegenstelling tot dat van Oxendine een wereld van verschil.

De intro’s van de nummers zijn een punt van aandacht. Soms bombastisch van aard met verrassende synthesizerklanken en een andere keer met een verfrissende opening van akoestische gitaar. Een goed voorbeeld daarvan is het instrumentale Tartans. Een goed in het gehoor liggend nummer dat countryrock-achtig aandoet gelijk The Outlaws uit de jaren ’70. Het nummer ademt een vrolijke sfeer uit. Daarentegen heeft Circles een totaal andere insteek en laat de band zich van zijn meest symfonische kant horen. Gitaar en toetsen geven elkaar de ruimte om te excelleren en dit is dan ook mijn favoriete track op de cd. Fade Away valt meer onder het hardrock genre en heeft niet zo heel veel te melden. De zang van Boone is hier een minpuntje en komt monotoon over. Met het mooie akoestische Ex Animo komt er een eind aan een klein uur mooie muziek.

Ruud Stoker