Far PointAlbum

Dromen, ze lijken zomaar uit het niets tevoorschijn te komen en hun ondoorgrondelijke weg te gaan. Het artwork van deze cd geeft het al aan, zwevend boven het water en op de achtergrond de brug van realiteit naar droom. “From Dreaming To Dreaming” van Farpoint wil graag die overgang zijn en de groep slaagt daar ten dele in op haar derde werkstuk.

Laat ik gelijk zeggen dat ik de andere twee platen van de Amerikanen niet ken, dus kan helaas niet aangeven of er progressie is gemaakt in vergelijking met de vorige albums. Duidelijk is dat in 1997 de fundamenten voor Farpoint werden gelegd en na de eerste single “Just Like You” (2000) zijn er met gezwinde spoed langspelers uit de grond gestampt. Je kunt de muziek plaatsen in de wat rustige regionen van de folkrock dat progressieve elementen in zich meedraagt. De muziek heeft raakvlakken (niet overduidelijk) met Mostly Autumn, maar haalt nergens het niveau van die band. Ook hoor ik een vleugje Iona op Lux Universum Part II. Nu geldt wederom dat het die band niet overstijgt. Overigens delen ze dezelfde overtuiging als de Engelsen. Zo viel me de kreet “soli Deo gloria” (enkel God zij de eer) op in het artwork. Toch komt het geloof nooit expliciet in de teksten tot uitdrukking. Het woordelijke gedeelte varieert van licht filosofisch naar, hoe kan het ook anders, dromerig verhalend.

Na het eerste nummer dat mysterieus het universum binnenzweeft, maken we kennis met beide vocalisten. Van Boone’s stem moet je echt een liefhebber zijn. Het geeft me een Southern Rock (Lynyrd Skynyrd) gevoel. Een doorleefde stem, al boet deze op gezette tijden aan kracht in en dreigt op de lange duur zelfs te vervelen, maar de man kan af en toe bogen op mooie uithalen. Gelukkig komt Oxendine’s stem regelmatig om het hoekje kijken, die, alhoewel niet erg divers, over de hele linie constanter is dan die van haar mannelijke collega. Trouwens meer dan eens hoor ik in haar stem Debbie Harry (Blondie) weerklinken.

Om nog even terug te komen op Boone, hij is de drijvende kracht achter de groep en verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de composities al dan niet in samenwerking met Jarvis en Oxedine. Daar wringt de schoen echter niet; het is de wat tamme inkleuring ervan. Naar mijn gevoel hadden met name de keyboards hier en daar wat frisser en meer tegendraads kunnen klinken, nu zeurt het een beetje naar mijn smaak.

Het sterke Soujourn, een compositie waarin de progressieve kant van de band naar voren komt, valt op door de relaxte akoestische gitaarklanken, waarna snel het stokje wordt overgedragen aan de elektrische variant die Boone’s stem het verdere verloop van het nummer begeleidt. Een meezingbaar refrein maakt het een hapklare brok. Dan neemt Oxedine de leiding over, zowel met haar vocalen als de fluit. Je begrijpt natuurlijk wel waar ik naar toe wil, want dit is de uitgelezen kans om Camel en Jethro Tull weer eens te noemen. Het instrument duikt ook weer op in O Lost, dat ook nog eens opgesmukt is met een agressieve gitaarsolo. Een positief punt al dat geweld, want dat is de peper die sommige nummers uit het slop haalt.

Ondanks dat “From Dreaming To Dreaming” geen meesterwerk is, hoeft de groep zich geenszins te schamen om deze geluidscollage toe te vertrouwen aan het publiek. Een middenmoter die nog net niet in staat is een verpletterende droom voort te brengen, maar ik ben er persoonlijk niet bang voor dat deze band zich meer zal evolueren in de toekomst. Wat meer pit in de liedjes en je kunt zomaar ineens verrast worden door Farpoint.

Ton Veldhuis