Zeer benieuwt naar de opvolger van “First Light” was ik er even goed voor gaan zitten. Het debuutalbum had mij er van overtuigd dat er potentie genoeg aanwezig was om een nog krachtiger en mooier album te laten verschijnen. Ik moet helaas zeggen dat dit een beetje op een teleurstelling is uitgelopen. Het lijkt er bijna op dat Farpoint een totaal andere koers is gaan varen en er een meer easylistening concept is toegepast. Misschien dat het te maken heeft met het inlijven van gitarist Mike Avins, die wellicht enige invloed op de nummers heeft gehad. Je kunt er alleen maar naar raden.De opening Into The Night heeft iets mysterieus en geeft behoorlijk opening van zaken. Toch kan dit nummer niet verhinderen dat er een soort middelmaat wordt neergezet. Mooie stukken als Dawn zijn gelukkig gebleven. De zang van Dana Oxendine, begeleid door akoestische gitaar en fluit, brengt een melancholische sfeer teweeg. Jammer dat dit soort stukken sporadisch zijn terug te vinden op de cd. Waar de stem van Clark Boone op “First Light” een prima tegenhanger was van Oxendine, zo eenzijdig komt hij op diverse nummers over. Naar mijn mening kan hij de microfoon beter permanent aan Oxendine overgeven en alléén toetreden tot de harmonieën in de nummers.
Met H2Origins wordt er redelijk up-tempo gespeeld. Het behoort dan ook tot de betere songs. Gedragen akkoorden met prima zang van beide vocalisten maken het een zeer aangenaam geheel. Waar het Farpoint aan ontbreekt is de herkenbaarheid van de nummers. De songs lijken van tijd tot tijd als een lappendeken aan elkaar gehecht. Je mist als het ware de directheid van een nummer dat je bij de kladden grijpt en je alle ingrediënten van progressieve muziek laat meemaken. Ook de zanglijnen, en dan in het bijzonder die van Boone, zeggen niet zo veel. Ik ben bang dat èchte symfonische songs niet meer uit de pen van Farpoint zullen vloeien. Met Grace ontstaat er plotseling weer een lichtpuntje. Een prima Steve Hackett-achtige gitaarsound, vermengd met mooi akoestisch gitaarspel maakt dit tot het mooiste dat Farpoint op hun twee cd’s heeft neergezet.
Nevermore, Falling Down en Over Again zijn niemendalletjes die niet kunnen boeien. Het zijn nummers waarvan er al te veel van zijn gemaakt. Into The Light is een soort new-age-afsluiter met een mooi vocaal middenstuk.
Je zou niet kunnen zeggen dat er een bloedeloze cd is afgeleverd. Men mag wel wat meer aandacht aan de composities besteden. De identiteit is momenteel zoek en ik zie het maar als een overgang naar een definitieve koers waar eenieder zich ook nog in kan vinden.
Ruud Stoker