Fates WarningAlbum

Het is precies twintig jaar geleden dat het debuut van Fates Warning, “Night On Bröcken” verscheen. Destijds werd de band versleten voor een Iron Maiden kloon. In de daarop volgende negentien jaar is veel gebeurd. De band heeft zich ontwikkeld van ‘Iron Maidenkloon’ tot een toonaangevende progressieve rockband. “FWX” is het tiende album van Fates Warning en het negende studioalbum in die twee decennia. Mijn kennismaking vindt plaats in 1988 als het album “No Exit” verschijnt. De daaropvolgende jaren blijft Fates Warning met regelmaat goede progressieve rockalbums maken. In 1997 komt een beetje de klad in het werk van de band. “A Pleasant Shade Of Grey” is een zeer rustig album dat me niet kan boeien en na “Disconnected” haak ik definitief af. Met de nodige argwaan stop ik dus het nieuwste studiowerk in de cd-speler.

Vier jaar zitten er tussen voorganger “Disconnected” en opvolger “FWX” en vanaf de eerste tonen ben ik weer gegrepen door subtiele, mooie uitgewerkte progressieve rock met elektronische trekjes. Het schitterende rustige akoestische begin van Left Here zet gelijk de toon voor ruim vijftig minuten genieten. Drummer Mark Zonder (die de band helaas heeft verlaten) laat zich weer van zijn beste kant horen. Dus lekker subtiel drummend en niet alles volstorten met gebeuk en voortrazende bassdrums. Fates Warning heeft in Left Here een mooie wisselwerking gevonden tussen de rustige akoestische gedeelten en de meer stevige gedeelten. In het opvolgende Simple Human gaat het tempo een stuk omhoog, voortgestuwd door de ronkende baspartijen van Joey Vera. Een eeuwig twistpunt tussen de aanhangers van Fates Warning is welke zanger de beste partij is voor de band. De huidige zanger Ray Alder of de oude John Arch. Beiden hebben hun voor en tegen, maar voor het huidige werk gaat mijn voorkeur toch uit naar Ray Alder. Luister simpelweg naar zijn prestatie en presentatie in Simple Human.

De elektronische trekjes worden in River Wide Ocean Deep nog iets verder doorgevoerd en er zijn bovendien lichte Kraftwerk- en Oosterse invloeden in dit nummer te bespeuren. Another Perfect Day is een stevig doch swingend werkje waarbij die stevige gedeelten op een vloeiende wijze worden afgewisseld met rustige, emotionele momenten. Met ruim zeven en een halve minuut is Heal Me het langste nummer van de cd. Een overwegend melancholiek en rustige track met een mooie opbouw naar de door mij zo gewaardeerde tempoversnelling. Een vreemde eend in de bijt is zonder meer Sequence # 7, waarin Joey Vera zich van zijn zwaarste zijde laat horen. Dit alles aangevuld met hypnotiserende gitaarpartijen en gesproken woord aan het begin en einde van het nummer.

Crawl is een afwisselend mid-tempo nummer, dat mij niet echt kan boeien, maar daarom zeker niet slecht genoemd kan worden. Een heleboel bands zouden maar al te blij zijn als ze nummers van het niveau Crawl kunnen schrijven. Joey Vera krijgt in A Handful Of Doubt alle gelegenheid om zijn kwaliteiten nogmaals te bewijzen. Hij doet dat echter zonder de aandacht af te leiden van de rest van dit wonderschone rustige nummer met een stevig tweede gedeelte en een apart einde.

Uitermate swingend start Stranger (With A Familiar Face) met drummer Mark Zonder die onmiskenbaar zijn stempel op dit nummer drukt met zijn gevarieerde drumspel. Gitarist Jim Matheos gooit er nog een spetterende solo tegenaan. De band heeft het beste tot het laatst bewaard, Wish. Een weergaloos opgebouwd nummer met extreem zwaar zoemende baspartijen, rustig gitaargetokkel, emotionele zang, gevarieerd drumwerk en rustieke toetspartijen.

Fates Warning laat met “FWX” horen dat men nog steeds een voorbeeld is voor vele andere bands in het progressieve rockgenre. Mijn argwaan is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor oprechte vreugde, want de mannen beheersen het nog steeds.

Rob van Oosten