Fates Warning & Pagan's MindConcert

Randstadrail rijdt weer (voor zolang het duurt)! Dat is goed nieuws voor degenen die niet in Zoetermeer wonen (ruim 99% van Nederland) en wel af en toe zonder auto een bezoekje aan de Boerderij willen brengen (hopelijk een redelijk deel van die 99%). Zaterdag 10 november stond het etablissement aan de westrand van Sweet Lake City in het teken van één van ’s werelds oudste progmetalbands, het Amerikaanse Fates Warning. De band die, onterecht, nooit helemaal uit de schaduw van landgenoten Queensrÿche en later ook Dream Theater wist te treden, trekt net een halfvolle Boerderij. Of zouden de meesten voor het Noorse Pagan’s Mind gekomen zijn die het voorprogramma invulden?

Dat laatste zou ons toch verbazen. Alles wat goed is aan Fates Warning (muzikale dynamiek, de kunst van het weglaten, het onheilspellende gitaarspel van Jim Matheos), ontbrak bij Pagan’s Mind. Dat de heren een bak herrie kunnen maken, was binnen een mum van tijd duidelijk, maar de subtiliteit was ver te zoeken. De houthaktaferelen op de bassdrum en de woeste gillen van de zanger riepen meer dan eens de gedachte aan een soort Poor Man’s Dream Theater op. De band speelde vooral werk van hun recentste plaat, “God’s Equation” en die onderscheidt zich inderdaad van zijn voorgangers door een wat steviger koers. Het kon ondergetekenden niet echt bekoren, waarbij de uitvoering van David Bowie / Pet Shop Boys compositie Hello Spaceboy wel een van de meer opmerkelijke dieptepunten was. Het geluid was te hard en de mix van de diverse instrumenten stond vooral in het begin niet op elkaar afgestemd. De basdrum trilde door merg en been en overstemde zanger Nils K. Rue met enige regelmaat. Wat Rue weer deed beseffen dat hij bij zijn toch al zwaar aangezette galmen nog dieper moest gaan om zichzelf te laten gelden. Af en toe een leuk instrumentaal tussenstukje maar helaas was Pagan’s Mind toch vooral een band die het moest hebben van hun poses, waar ze dan wel erg sterk in zijn.

Over naar de essentie van de avond. Het Amerikaanse gezelschap Fates Warning had feitelijk niks nieuws te vertellen op deze herfstachtige novemberavond. Het laatste wapenfeit van de mannen voorafgaand aan dit concert was immers het  behoorlijke album “FWX” dat in 2004 al het levenslicht zag. Dus waarom er ineens een korte Europese tour ingelast was, is wat onduidelijk maar daar maalde het redelijke enthousiaste publiek niet om. De beruchte zaterdagavond was zelfs de opningsavond van deze tournee. Op het personeelsvlak was wel wat veranderd. Fates Warning moet het namelijk tegenwoordig zonder vaste drummer stellen, maar bij gastdrummer Bobby Jarzombek (vroeger bij o.a. Halford en Iced Earth) was aan niets te merken dat hij er eigenlijk ‘niet bij hoorde’. Datzelfde gold voor tweede gitarist Frank Aresti. Het geluid van de hoofdact was ook nog aanmerkelijk fijner (letterijk en figuurlijk) dan tijdens het voorgerecht. Dus dat zat wel goed.

Zanger Ray Alder (ook bekend van het prima project Redemption) was uitstekend bij stem en ook de overige muzikanten waren goed in vorm. De setlist was een doorsnede van de gehele discografie van Fates Warning waarbij de nadruk lag op het al eerder genoemde “FWX”. Zo kwamen er prima versies voorbij van bijvoorbeeld Another Perfect Day en Stranger (With A Familiar Face). Ook de indrukwekkende voorgangers “A Pleasant Shade Of Gray” en “Disconnected” waren goed vertegenwoordigd. Zoals vermeld werd gelukkig ook het oudere materiaal niet vergeten in Zoetermeer, al komt Ray Alder niet aan het materiaal van zijn voorganger.

Bij het begin van het concert meldde Alder dat het een lang concert zou worden. Wie hiervan in de zevende hemel terecht gekomen was kwam helaas wat bedrogen uit. Met ruim vijf kwartier was het concert niet overdadig qua lengte, maar onder het motto dat kwaliteit voor kwantiteit gaat, kunnen we toch terugkijken op een welbestede avond.

Sander Kok en Casper Middelkamp