FathersonAlbum

Het idee zat al een tijdje in het hoofd van Ryszard Kramarski: een album maken dat prog uit de 70’s combineert met pop uit de 80’s. In mijn oren klinkt dit als een zalige combi. Nu heeft Ryszard Kramarski als baas van Lynx Music (en voorman van onder andere Millenium) een scala aan muzikanten en zanger(s)essen om uit te kiezen. Maar wat blijkt, hij heeft ook een zoon, Michal genaamd, die kan zingen. Samen gingen ze aan de slag.

Ryszard Kramarski verzorgt op dit album de toetsen, de slagpartijen op gitaar en de programmering van de drums. Voor de gitaarsolo’s werd Marcin Kruczek van tRKProject gevraagd en Krzysztof Wyrwa van Millenium voor het baswerk.

Michał Kramarski is direct dé verrassing van het album. Deze knul heeft een geweldige stem. Mooi rauw randje, tikje arrogant en met weinig accent. Zijn geluid doet wel wat denken aan Chris Braide (Downes Braide Association).

De muziek bestaat uit uitstekende progressieve pop. Goede zanglijnen, catchy refreinen en sterke gitaarsolo’s. In alle nummers zit wel een echo aan de 80’s. Dat zit hem in de synthesizers maar vooral ook in de melodieën die altijd wel aan muziek uit die tijd doen denken. Time To Grow Up is een nummer waarin alles klopt. De melodie en het refrein zijn pakkend en de toetsen kleuren de boel mooi in. De gitaarsolo is de bekende kers op de taart. The Girl Who Talked To Dolphins is een ballade van de dromerige soort. Ook dit refrein blijft nog lang door je hoofd spoken en ook hier is de gitaarsolo het hoogtepunt.

Dat de drums uit een doosje komen vind ik de achilleshiel van dit album. In sommige nummers werkt het goed zoals in The Meaning Of Life. Hierin maken de drums het 80’s gevoel compleet. Maar op veel andere nummers klinkt het houterig. Vooral de fills zijn erg kunstmatig. Een drummer van vlees en bloed zou de muziek ten goede zijn gekomen. De mix van 70’s prog en 80’s pop is een mooi uitgangspunt, maar komt in de praktijk te weinig uit de verf. Met name die progrock uit de 70’s komt nauwelijks naar voren. Ik zou dan denken aan meer ruimte voor vintage toetsen en af en toe een complex uitstapje.

Nu blijft er een progressief popalbum over. Maar gelukkig wel een heel goed album! Er staat geen slecht nummer op en het geheel heeft een vrij hoog verslavingsgehalte. Als Millenium je kan bekoren dan zul je dit nevenproject zeker ook waarderen. Benieuwd wat er in de toekomst nog meer gaat komen. Misschien heeft hij ook nog wel een dochter met een geweldige stem?