FaustAlbum

Deze Faust IV is een heel bijzonder album eigenlijk. Het is het laatste album van de klassieke periode en tevens het enige van die tijd dat niet in hun eigen Wümme studios in Duitsland is opgenomen. Je kan dan ook meteen de vraag stellen of dit Faust niet in hun vrijheid zou beknoppen en of zij nu niet een knieval moeten maken naar meer toegankelijke muziek. Het is alleszins zo dat de mening van de fans verdeeld is over dit album.

En toch begint deze “Faust IV” met een nummer getiteld Krautrock. Kan er iets meer krautrock zijn dan een nummer met die titel? Dat moet haast wel een prijsnummer zijn binnen het genre. Maar eigenlijk het eerste waar ik aan denk als ik Krautrock hoor is eigenlijk The Velvet Underground (toen John Cale er nog bij zat). Dit lijkt op het soort muziek dat je op “The Velvet Underground & Nico” of “White Light/White Heat” ook zou kunnen terugvinden. Ergens zit er ook wat Neu! in deze muziek in lijkt me. Dus ja, Krautrock is zeker krautrock!

Maar het zijn vooral de volgende twee nummers die velen de wenkbrauwen hebben doen fronsen. Met The Sad Sknihead en Jennifer luisteren we bijna naar twee popnummers. Er lijkt haast niets experimenteels aan te zitten. Beduidend anders dan wat we tot nu toe van Faust gewoon zijn geweest. Doch eigenlijk wel gewoon twee leuke songs: Jennifer is iets sterker dan The Sad Skinhead maar het is een leuk verfrissend duo van nummers net na Krautrock.

Gelukkig is er voor de Faust-fan nog de tweede kant van de plaat. Hier is er na die twee popsongs terug wat meer tijd en ruimte voor geëxperimenteer. Het blijft allemaal echter wel binnen de perken hier. Je zou kunnen stellen dat de experimenten ten dienste staan van de songs die ze schrijven. Het is bij vele krautrock-bands wel eens anders geweest. Hoewel… Bij Läuft…Heißt begin ik toch weer te twijfelen aan de vorige bewering want dit is veruit het meest experimentele nummer op dit album.

Krautrock, popsongs, geëxperimenteer, fokinvloeden … Je vindt het eigenlijk zowat allemaal op deze “Faust IV”. Ongetwijfeld is het net dat wat de plaat zo boeiend en tegelijkertijd zo verdelend heeft gemaakt. Voor de echt experimentele Faust moet je tenslotte naar een van hun eerdere albums grijpen en niet naar deze. Natuurlijk maakt dit langs de andere kant wel van deze een idealer instapalbum dan vele anderen.