Final ConflictAlbum

Een dikke zes jaar geleden kwam het Britse Final Conflict met het album “Stand Up” op de proppen. Een heerlijk verfrissend neo-progalbum waarop onbevangen gespeeld werd en waar de toetsensolo”s heerlijk de boventoon voerden. Pas jaren later maakte ik kennis met dit album en sindsdien beschouw ik het als één van de beste neo-progalbums uit mijn collectie en als een album dat ik tot op heden met heel veel plezier beluister.

Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat Final Conflict niet meer bestond. Des te groter was de verrassing toen er, zes jaar na “Stand Up”, opeens een nieuw album verscheen, echter nu wel onder een iets andere vlag: FC. Interessant om te kijken of dit niet alleen een cosmetische correctie maar of dit ook zijn weerslag heeft gevonden in de muziek.

De cd gaat lekker uit de startblokken met Empty Promises. Een nummer dat qua opbouw sterk aan het nummer Stand Up van het vorige album doet denken. Laagje voor laagje wordt het nummer opgebouwd. Het kent een paar aardige tempowisselingen en prettige breaks. Ook de gitaarsolo die in het midden opduikt is prima. De zang van Andy Lawton is uitstekend en één van de sterkste punten van dit album. Het nummer heeft één groot gebrek en dat is een flinke portie lef. Het nummer biedt de ruimte voor een aantal heerlijk zwevende toetsensolo”s zoals we op het vorige album zo vaak mochten horen, maar de band zet ze niet in en dat is jammer. Daardoor blijft het geheel toch een beetje een tam, hier was meer van te maken.

Het toetsenspel op de achtergrond van A Moment In Time is lekker up-tempo en geeft het nummer zelfs een licht swingend karakter. Het refrein is sterk met lekker rockend gitaarspel en een dito melodie. De wisselwerking tussen de coupletten en het refrein is goed en het afwisselende gitaarwerk en de toetsen, die hoofdzakelijk op de achtergrond opereren, zijn uitstekend te noemen.

Ook het titelnummer Hindsight is prima. De gezongen stukken zijn dan wel inspiratieloos en een tikkie saai, de instrumentale stukken maken dat meer dan goed. De toetsen treden wat meer naar de voorgrond en Steve Lipiec doet dat uitstekend. We keren even terug naar “oude tijden” en dat is een heerlijk weerzien. Ook de gitaar laat zich weer van zijn beste kant zien. Het stuk waarin beide instrumenten samen soleren is heerlijk. Eén van de beste nummers van dit album.

Het lange instrumentale intro van Can´t Buy Experience is bijzonder lekker. Mooi toetsenspel en lekker fel gitaarwerk. Het nummer is up-tempo en staat muzikaal als een huis. De zangpartijen vindt ik hier een stuk zwakker, maar dankzij het solowerk blijft het nummer fier overeind staan.

De eerste vijf nummers krijgen allemaal een goede voldoende. Daarna gaat het snel bergafwaarts. Shadowdance komt wat zoet en ongeïnspireerd over. Een tamme vertoning. Choises begint nog hoopvol maar met name het slome en zich veel te veel herhalende refrein wekt irritatie op. Heart & Soul is wel wat beter en dat komt dan met name door het toetsenwerk. Toch had het nummer wat meer pit verdient.

Zes jaar na de klassieker “Stand Up” kunnen we de volgende conclusies trekken:

– De melodie is nog steeds de belangrijkste factor bij FC maar zo verrassen of imponeren als op het vorige album doet het bijna nergens.rn- Muzikaal gezien zijn ze nog steeds sterk maar het onbevangen karakter is eraf.
– De gitaar heeft een veel dominantere rol gekregen.rn- Het is jammer dat de toetsen niet zoveel meer op de voorgrond treden als op “Stand Up”.

Als je nog niet bekend bent met FC (Final Conflict) is deze cd het aanschaffen zeker waard, maar zorg dan in ieder geval dat je nog een exemplaar van “Stand Up” te pakken krijgt. Ben je wel bekend met het oudere werk van deze Engelsen, dan zal je genoegen moeten nemen met een stap terug.

Maarten Goossensen