Ferrigno-Leal-KuprijAlbum

Toetsentovenaar Vitalij Kuprij werd in 1974 geboren in de Oekraïne. De muzikale levensloop van wonderkind Kuprij is bijzonder boeiend en indrukwekkend bovendien. Eigenlijk leidt hij al jaren een soort van dubbelleven. Hij vist zogezegd in twee totaal verschillende vijvers (en vangt nooit bot). Naast zijn loopbaan als virtuoos klassiek muzikant, is hij ook een graag geziene gast in de wereld van de neoklassieke rock en progressieve metal. Kuprij weet beide carrières moeiteloos te combineren en is ook in beide disciplines uiterst succesvol.Iedere rechtgeaarde liefhebber van het stevige progressieve werk zal Vitalij Kuprij wel kennen van zijn bemoeienissen met Artension of Ring Of Fire. Van eerstgenoemde band is inmiddels al een zestal albums verschenen in de afgelopen zeven jaar. De samenwerking met meesterzanger Mark Boals (ex-Yngwie Malmsteen) in Ring Of Fire is pas in 2000 ontstaan en heeft vooralsnog geresulteerd in drie ijzersterke studioalbums en een live-cd. Tel hier ook nog eens een drietal soloalbums en diverse gastbijdragen op cd’s van collega-muzikanten (oa. Greg Howe en James Murphy) bij en je hebt een goed beeld van de rocker in Vitalij Kuprij.

Ferrigno-Leal-Kuprij (FLK) is het nieuwste project van deze creatieve duizendpoot. Op het begin 2003 verschenen “Promised Land” vormt Kuprij een trio met twee talentvolle gitaristen, Marco Ferrigno uit Italië en, de uit Mexico afkomstige, Javier Leal. Ze worden op dit album bijgestaan door bassist Philip Bynoe (Ring Of Fire) en drummer Jon Doman (Greg Howe, Kotzen/Howe). Alle composities op “Promised Land” zijn ontsproten aan de breinen van het supertrio FLK. Het is een instrumentale krachtproef geworden waar je het vakmanschap vanaf kan scheppen, lagen dik.

Of deze plaat daardoor ook het aanschaffen waard is? Een moeilijke vraag. Dit album is in elk geval zeker geen aanrader voor iemand die last heeft van ADHD. Ook overspannen personen zijn bij deze gewaarschuwd. Alle acht tracks staan bol van de supersonische en splijtende solo’s en je komt oren tekort om het allemaal bij te benen. De ene gitaarsolo is nog niet voorbij of het volgende overrompelende toetsenoffensief wordt alweer ingezet. En vice versa. Soms is het echt teveel van het goede en overvalt je een gevoel van luistermoeheid en verlang je naar de serene stilte van het dichtstbijzijnde bos.

“Promised Land” vraagt het uiterste van de luisteraar en is alleen aan te raden indien je een doorgewinterde liefhebber bent van instrumentale muziek. Virtuoos is het zeker wat de heren laten horen. Eén uitdrukkelijk advies nog: vergeet je gordel niet om te doen!

Joost Boley