Niet minder dan drie bands in de popgeschiedenis droegen de naam Fields. Dat de Britse eendagsvlieg die in de vroege jaren ’70 enige radiobekendheid kreeg met het nummer A Friend of Mine hiervan de bekendste was, leek mij vanzelfsprekend, maar een steekproef onder twee bevriende muziekliefhebbers die ik beiden een behoorlijke bagage toedicht, leverde enkel vragende blikken op. Onder voorbehoud van representativiteit van deze steekproef is het welbekende Esoteric-label er dus wederom in geslaagd een bandje aan de vergetelheid te onttrekken.
Fields was een supergroep rond toetsenist/tekstschrijver/naamgever Graham Field (Rare Bird), drummer Andrew McCulloch (King Crimson) en zanger/gitarist Alan Barry. Net als nogal wat andere supergroepen was Fields geen lang leven beschoren: precies één album lang hielden de heren het samen uit. A Friend of Mine was het terechte vlaggenschip van dit album, zonder de banaliteit van een gezongen refrein (enkele coupletten volstaan), maar mét een van de opmerkelijkste orgelriffs uit de rockgeschiedenis; een, enkele classic rockzenders daargelaten, ietwat vergeten klassieker. Maar weet de rest van de plaat dat niveau ook te halen?
Had ik al iets over een Hammondorgel gezegd? Wel, de indruk die beklijft bij het grootste deel van “Fields” is die van een ratjetoe aan nummers, die alle als vehikel dienen voor een hoop orgelwerk. Of het nou folk (Three Minstrels), psychedelica (Slow Susan) of blues (A Place To Lay My Head) is, Field en de zijnen gooien het in hun ietwat logge orgelrockmal en breien er een liedje van… of iets wat op een liedje lijkt.
Veertig jaar na dato klinkt “Fields” nog steeds aantrekkelijk voor de liefhebber, maar ook – laten we niet om de hete brij heen draaien – behoorlijk gedateerd. Daarbij was het basismateriaal kennelijk fysiek ook niet meer wat het ooit wellicht geweest is, want alle noeste remasterarbeid van Esoteric ten spijt, klinkt de cd bij vlagen toch wat stug. Feit blijft dat de plaat nu voor het eerst – een zeldzame Japanse persing daargelaten – makkelijk op cd verkrijgbaar is, inclusief twee weinig toevoegende ‘alternatieve versies’ als bonustracks.
Dit is degelijke, Hammond-gedreven, classic rock met één echte uitschieter. Voor de liefhebbers. Niks meer en vooral niks minder.
Casper Middelkamp