FiloritmiaAlbum

Voetstappen. Zoiets betekent het Italiaanse woord “Passaggi” en is tevens de titel van de tweede cd van de in 1993 opgerichte Milaanse formatie Filoritmia. Aan de plaat ging een periode van zeven jaar schrijven vooraf, waarna anderhalf jaar in de studio werd gebivakkeerd om de plaat op te nemen. Vervolgens koos de band voor een aparte strategie: via hun website werd vanaf oktober 2008 iedere maand een nummer van de plaat gepresenteerd. Geheel gratis, met daarbij de optie voor het doneren van een zelfgekozen bedrag. De cd-versie verscheen in maart 2009 en laat de nummers in bijna dezelfde volgorde horen zoals zij online werden aangeboden. De verpakking is prachtig en toont een viervlak kartonnen hoesje -aan beide zijden bedrukt- dat van ieder nummer de tekst en een bijbehorende afbeelding bevat. De bijgeleverde extra informatie over de afzonderlijke nummers en de beschrijvingen over ‘diepe benaderingen ten aanzien van de harmonische structuren’ geven wellicht een iets te rationeel en te hoog ingezette indruk over de muziek van de plaat. ‘Acht stukken, acht indrukken, acht oneindige reizen die ontdekt dienen te worden’. Het is nogal wat.

Want de muziek, daar gaat het in de eerste plaats natuurlijk om. Bij het eerste stuk Colla e gesso vrees ik het ergste en gaan mijn haren al direct recht overeind staan, want meteen wordt duidelijk dat het hoge niveau van de verpakking de inhoud van “Passaggi” bij lange na niet haalt. Te horen valt neo-progressieve rock van magere subkwaliteit; Filoritmia zet de traditie van de uiterst fraaie prog uit Italië niet voort. Daarvoor zitten de nummers stuk voor stuk vol met te gangbare structuren en melodielijnen. Een ritmesectie die soms te hard op de feiten vooruit wil lopen (luister bijvoorbeeld naar Non è festa en Godo), waardoor Riccardi en D’Ariano het tempo maar amper kunnen bijhouden. De solo’s van laatstgenoemde zijn ook van een bedenkelijk niveau; het pianogeluid is nog acceptabel, maar als de overbekende ‘neo-synth’ aan bod komt (zeg maar het Awake and Nervous-introgeluid) dan is alle spanning uit de muziek plotsklaps verdwenen. Ook de zang van Mele komt niet uit de verf: soms klinkt hij als een te geforceerde James Labrie, dan weer als een gevoelige troubadour die een grote liefhebber is van David Sylvian, maar hoe erg hij ook zijn beste doet, het overtuigt niet. Of de tekstuele inhoud van de muziek net zo magertjes is; ondergetekende heeft eerlijk gezegd niet de moeite genomen om met het vertaalboek in de armen nogmaals naar deze cd te gaan luisteren.

Filoritmia, een groep die ongetwijfeld haar bakens op een virtuele manier goed heeft verzet en een hoop luisteraars met hun “Passaggi” heeft verrast, maar of dat voor iedereen geldt, daar valt aan te twijfelen. Dat is jammer, want er komt de laatste jaren – naast oudgedienden als Le Orme en PFM –  zoveel moois uit Italië. Typisch een geval van ‘mooie verpakking, weinig tot geen inhoud’. En daar kan je als band in je uitgebreide biografische informatie geen muzikale noot aan veranderen.

Wouter Bessels