Final CoilAlbum

Final Coil is een band uit het Verenigd Koninkrijk en bestaat inmiddels twaalf jaar. In dit tijdsbestek zijn er twee cd’s en drie ep’s uitgebracht, waarvan “The World We Left Behind For Others” het laatste wapenfeit is. De band heeft nog niet veel bekendheid opgedaan, maar een razend enthousiast pr-bureau overtuigde Progwereld deze band op te nemen in zijn bibliotheek.

Wanneer je de biografie van deze band bestudeerd beland je in eerste instantie in een wollig verhaal vol motieven, beweegredenen en hoe en waarom de chaotische start van de band voor veel energie zorgde. Volgens eigen zeggen had de band de wereld muzikaal en tekstueel veel te bieden! De band wordt gevormd door mastermind en gitarist Phil Stiles, die zich laat assisteren door sessiemuzikanten. Die zijn hem echter wel trouw sinds het debuutalbum “Persistence Of Memory”, uitgezonderd de drummer binnen de formatie, die is onlangs nog vervangen. Stiles is overigens zelf ook een soort van sessiemuzikant, want zo heeft hij op zijn beurt zijn diensten verleend aan het album “Chronomonaut” van Glass Hammer. De band is opgericht in 2008 in de stad Leicester in de East Midlands.

De formatie heeft met de cd “The World We Left Behind For Others” een conceptalbum geproduceerd met in de hoofdrol een WO II-veteraan die lijdt aan PTSS. De tol die de ziekte eist van zijn vrouw, hun huwelijk en hun leven is hoog en eindigt noodlottig en treurig. Muzikaal brengt de band een smeltkroes aan progressieve rock, metal en grunge/stoner invloeden. Vergelijkingen zijn er te maken, maar het muziekbeeld is daar eigenlijk te divers voor. In essentie zijn er structuren van Tool en Soundgarden te vinden, maar er zijn ook doom elementen te ontdekken en klinken de gitaarsolo’s in de stijl van David Gilmour.

Voor we dieper de materie ingaan, als je deze cd voor het eerst beluistert heb je wellicht de neiging de handdoek snel in de ring te gooien. Er kleeft namelijk een aantal aspecten aan de muziek waardoor je wellicht snel ontmoedigt raakt. Die punten zal ik zo dadelijk noemen, maar wanneer je vaker luistert kun je een paar interessante details horen die je van te voren niet had verwacht. Die spannende details zitten voornamelijk in het gitaargeluid van de twee gitaristen en de smaakvol toegepaste elektronica.

Het moet gezegd worden, de composities van Final Coil klinken in de basis niet verkeerd, maar zijn in de aanvang van het album ook niet spannend genoeg om je een uur zoet te houden. De muziek hanteert veelvuldig hetzelfde tempo en het kwartet muzikanten weet dat tempo en geluid lang vast te houden. Eentonigheid is wellicht de juiste typering voor die tracks. De songs lijken op elkaar door één dezelfde aanpak, de ritmes, het tempo en te weinig uitdaging. Dat aspect gaat voornamelijk op voor het eerste gedeelte van het album. Die eentonigheid zou overigens makkelijk opgelost kunnen worden door meer variatie toe te passen in de refreinen (die worden herhaaldelijk opgedreund), maar ook door het toepassen van muzikale breaks of tempowisselingen. Daardoor ontstaat er meer dynamiek en diepgang binnen de songs dan er nu is te vinden.

Laten we het kind echter niet met het badwater weggooien, want er staan namelijk een paar prettige songs op het album, zoals het donkere Imaginary Trip. Dat roept een bijzondere sfeer op en bevat een heerlijke gitaarsolo die Floydiaans aandoet. Erg mooi. Maar ook de epic en naamgever van het album The World We Left Behind for Others is een ‘doom’ avontuur op zichzelf en de moeite waard te beluisteren.

Dan moet het grootste euvel van de cd benoemd worden en dat is de vocale inbreng. Die is in handen van mastermind Phil Stiles, maar zijn geluid wordt vaak versterkt door de andere gitarist, Richard Awdry. Op andere momenten wordt de productie van zijn stem gedubbeld maar de genoemde combinaties pakken vaak niet positief uit. Het kan zijn dat deze vorm van overlappende zang in het leven is geroepen omdat beide heren geen aansprekende stem hebben en de suggestie willen opwerpen dat een combinatie beter is, maar het resultaat is een monotoon, ijl zanggeluid die na twee of drie nummers gaat irriteren. Luister daarvoor bijvoorbeeld maar eens naar The Last Battle en Scatterd Dust. Die klinken monotoon, bijna tenenkrommend en wekt in mijn ogen de verkeerde agressie op. Je vraagt je af wat de band heeft bewogen deze nummers vocaal zo te brengen. Vocaal ligt er geen emotie in het nummer Scatterd Dust en de enige opleving die het kent is een punkachtig gezongen tekst “Step away”, maar kent ook al weinig emotionele meerwaarde. Hetzelfde geldt voor de track Empty Handed. Vooral de eerste nummers van het album worden vocaal gezien op kleurloze manier gebracht waardoor het lang wachten is tot er muzikaal iets moois ontstaat.

Muzikaal is de basis van Final Coil van prima niveau, maar het ontbreekt te vaak aan inventiviteit, uniciteit en variatie op belangrijke momenten. Dat euvel gecombineerd met de lijzige zang zorgt ervoor dat dit geen plaat is waarmee de band gaat doorbreken. Het geraadpleegde debuutalbum “Persistence Of Memory” is een stuk sterker, hoewel ook daar de zang er regelmatig voor zorgt dat de haren in je nek recht overeind gaan staan. In essentie is dit een band die verder kan groeien, hoewel een paar belangrijke keuzes gemaakt moeten worden.