Final ConflictAlbum

“This album is dedicated to the memory of Chris Moyden”

Het is toch altijd weer vreemd om dit soort teksten in een boekje tegen te komen. Meestal betreft het dan een verre oom, een hulpje in de studio of de plaatselijke burgermeester. Anders wordt het natuurlijk als het om een prominent bandlid gaat. Chris Moyden was namelijk niemand minder dan de drummer van de band Final Conflict. Aangezien dit album een soort van opnieuw opgenomen verzamelaar is van verschillende opnamen die in het verleden op allerlei cassettebandjes en / of cd”s verschenen zijn, is deze drummer op de meeste songs te horen. Omdat het album nog niet was uitgebracht toen Moyden de eeuwige jachtvelden opzocht, is er begrijpelijk voor gekozen om nog een laatste nummer aan dit album toe te voegen welk geschreven is na de dood van Moyden en dus gelijk het grootste brok emotie voor zijn rekening neemt. Ik zal het voorwoord afsluiten met een citaat dat ik uit eerbetoon uit It Should Have Been Simple… heb gehaald om daarna gewoon deze plaat te gaan recenseren, want dat is tenslotte waar Progwereld mij voor heeft aangenomen.

“The show must go on, he won”t come back. He won”t be reached, no escape from the pain”

Final Conflict dus, een bandje dat al in 1985 werd opgericht door gitarist en zanger Brian Donkin en zanger en gitarist Andy Lawton. In 1987 was het dan zover: de eerste geluidsdrager (als cassettebandje zijnde) onder de naam “Channel 8” van Final Conflict kwam ter wereld. Opvolger “The Time Has Arrived” kwam in 1989 ook nog enkel op cassette uit. De eerste release op cd kwam eindelijk in 1991. Het album “Redress The Balance” zorgde voor de nodige bekendheid in Engeland en sommige Europese landen mede door de zéér lovende kritieken die dit album kreeg bij de pers. De groep had al vanaf het beginstadium last van de vele bandlidwijzigingen. Zo werd de band in 1992 weer eens van een andere drummer voorzien. De dus al eerder genoemde Chris Moyden werd de derde drummer die te horen was op een Final Conflict release. Tegelijkertijd werd ook toenmalig toetsenist Mark Price vervangen door huidig toetsenwizard Steve Lipiec. Vanaf dat moment stond de samenstelling min of meer vast (enkel basspeler Dave Bridgett werd na een ernstig auto ongeluk in 1999 nog ingeruild voor Chris Chalk). In deze opstelling bracht men het album “Quest” uit wat nog altijd de meest succesvolle cd van Final Conflict tot nu toe is. Het ging toen ineens hard met de band, er werd een contract getekend met het Nederlands SI label en Final Conflict ging op tour met het Poolse Collage.

De voorspoed die Final Conflict kende ging al weer snel voorbij, zo ging SI al failliet voordat Final Conflict ook maar één album had uitgebracht (en er was nog wel voor vijf albums getekend!). De band ging op zoek naar een nieuw label en vond dat uiteindelijk in het Duitse Angular Records. Helaas was deze samenwerking niet hetgeen waar Final Conflict op hoopte. De in 1997 uitgebrachte plaat “Stand Up” flopte genadeloos en de band werd in alle recensies met de grond gelijk gemaakt. De band besloot te vertrekken bij het Duitse label en toen kwam het ernstige auto ongeluk van bassist Dave Bridgett er nog eens overheen. Al deze ellende zorgde ervoor dat het Final Conclict verhaal pas in 2003 weer een vervolg kreeg met de plaat “Hindsight”. Deze plaat werd uitgebracht vanaf door het zelf opgerichte platenlabel Gaolhouse.

In 2005 bestond de band 20 jaar en dat was reden voor een feestje vonden de heren. Ze waren het er over eens om alle oude platen nog eens langs te lopen en de beste nummers daarvan opnieuw op te nemen en deze plaat in 2005 als 20 jarig jubileum cd uit te brengen. Maar helaas sloeg het noodlot dus wederom toe. Door de dood middels een slepende ziekte van Chris Moyden werd de release begrijpelijkerwijs uitgesteld en kwam het hier beschreven album “Simple” pas tegen het einde van het jaar 2006 uit.

Final Conflict maakt muziek die ingedeeld zou kunnen worden in het toch al zo volle Neo-prog hoekje. Een beetje in hetzelfde straatje als bands als bijvoorbeeld Pendragon, IQ, Pallas en Clepsydra zich ophouden. Albumopener Solitude maakt gelijk duidelijk wat wij van deze cd kunnen verwachten. Allerlei zweverige toetsaanslagen, een redelijk spannend drumritme, een slepende gitaarsolo en een tijdsduur van zo rond de zeven minuten. Deze korte beschrijving is eigenlijk op alle acht nummers van toepassing.

Echt onderscheidend gedrag vertoont Final Conflict nergens. Dit hoeft overigens ook niet, zo lang de kwaliteit van de nummers er maar niet onder gaat lijden. Met dit laatste zit ik een beetje in mijn maag. Het is niet zo dat er een echt slechte nummers op staan, maar echte pareltjes zijn er niet te vinden op deze cd. Dat de nummers als geheel allemaal niet zo coherent zijn, is logisch gezien het feit dat dit nu eenmaal een verzamelaar is welke een tijdsspanne van 20 jaar omvat. Maar zeker gezien het feit dat elk nummer opnieuw is opgenomen had het allemaal wel wat meer in elkaar over mogen lopen.

Final Conflict heeft de luxe dat het over twee zangers beschikt. Helaas hebben zowel Brian Donkin alsmede Andy Lawton niet een stem die je meteen grijpt. De stemmen lijken overigens ook enigszins op elkaar, maar missen helaas de kracht en subtiliteit om echt voor de volle honderd procent te boeien. Muzikaal gezien zit het aardig in elkaar. Toetsenist Lipiec is een aardig talent, drummer Moyden weet / wist de vellen goed te raken en het gitaarspel van beide zangers is redelijk te noemen. De nog relatieve nieuwkomer bassist Chris Chalk bespeelt zijn instrument behoorlijk solide maar is in de productie – die door Final Conflict zelf is gedaan – hopeloos op de achtergrond beland.rnrnAl met al een cd die gezien alle tragische gebeurtenissen natuurlijk wel wat aandacht verdient. Het eerbetoon aan drummer Chris Moyden, die nu eenmaal de meest getalenteerde van het stel was, is muzikaal gezien redelijk te noemen. Echt overtuigen doet het niet helemaal en ik ben benieuwd hoe de band nu verder gaat.

Sander Kok