Finally GeorgeAlbum

Finally George is eigenlijk George Hahn. Een geluidtechnicus uit Hamburg. Voor zover ik het kan vinden is dit zijn eerste album. De hoes deed mij vermoeden dat het hier om een middelmatig solo dingetje zou gaan (zo zie je maar hoe subjectief een hoes geïnterpreteerd kan worden), maar na beluistering van het schijfje moest ik dat beeld volledig bijstellen.

Op zijn site stelt George dat het prog pop, pop, of wellicht wel een heel nieuw genre is. Dat laatste is zeker niet het geval, het eerste wel. Hij stelt zelf dat hij erg gecharmeerd is van bands als Genesis, Blackfield en Supertramp. Ik hoor er vooral heel veel Pink Floyd in. In het bijzonder de latere periode van deze iconen. Dat zit hem voor een groot deel in de opbouw van de nummers, de melodie en de meerstemmige koortjes.

Wat het album sowieso al heel erg goed doet is dat George over een prima stem beschikt en accentloos Engels zingt. Daarbij speelt hij ook erg goed basgitaar en zorgt zijn toetsenspel voor veel sfeer. In nummers als She of Ghost gaat hij even helemaal los op de toetsen, lekker! De drums zijn verzorgd door Todd Sucherman (Styx) die qua spel op dit album ook wel aan Nick Mason (Pink Floyd) doet denken. Het nummer Ghost vind ik er net iets meer uitspringen. Deze moet je zo hard mogelijk draaien. Het heeft een geweldige opbouw. De gitaarsolo tegen het einde van John Engelhausen is om te smullen.

Zo schotelt hij ons in iets meer dan een uur tien sterke prog songs voor met een duidelijke kop en staart. Hij weet de aandacht prima vast te houden en herhaalt zich nergens. Elke track heeft wel iets dat je aandacht vraagt. Een pakkend refrein, een meeslepende gitaarsolo of een knappe tempowisseling. Het is, gezien het beroep van deze man, geen verrassing dat het productioneel allemaal voortreffelijk klinkt. Dit album heeft twee weken in de cd-speler van mijn auto gezeten en telkens was ik weer positief verrast door de professionaliteit van dit album.

Resumé, dit is gewoon een lekker album!

Maarten Goossensen