FinchAlbum

Finch is wat mij betreft altijd de grote onbekende van de Vaderlandse proggeschiedenis gebleven. Ik was in 1976 al een gretig muziekluisteraar, maar de band kwam destijds bepaald niet op mijn netvlies, laat staan mijn trommelvlies. Hoewel Finch zoveel tourde dat het bandleden wel eens teveel werd, ging de gaandeweg van jazzrock naar symfonische rock evoluerende muziek aan het grote publiek voorbij. Daarvoor waren de nummers te lang en te ingewikkeld. Ik kan me vergissen, maar volgens mij is de rol van de band in de jaren daarna altijd onderbelicht gebleven. De heruitgave van “Galleons Of Passion” in 1994 bracht daar voor mij persoonlijk wel verandering in, maar misschien is deze nieuwe heruitgave van het werk van de band precies dat duwtje dat nodig is om Finch weer eens onder de aandacht te brengen. Dat zou wel terecht zijn, want de kwaliteit is indrukwekkend.

Pseudonym geeft al sinds jaar en dag schaars beschikbaar Nederlands materiaal opnieuw uit. In 2012 heeft het label een spurtje getrokken met heruitgaven van onder andere Solution en Alquin. Wat mij betreft is dit, de heruitgaven van het volledige werk van Finch, de meest waardevolle. Mind you, Finch heeft slecht drie korte platen en een singletje uitgebracht, dus in de kwantiteit is het niet gaan zitten, maar dat wordt in kwaliteit meer dan goed gemaakt.

In de eerste plaats is het materiaal schitterend, bijna weelderig geremastered. Het klinkt citroentjes fris en heeft enorm veel diepte. Dat is belangrijk voor een band die de bassist altijd prominent in de mix had zitten, natuurlijk. Met name de eerste twee albums klinken, althans in mijn oren, alsof ze gisteren en niet bijna 40 jaar geleden zijn opgenomen. Erg fijn.

In de tweede plaats zitten de drie cd’s in een pakje met een fraai boekje met een schat aan archieffoto’s en een prettig overzicht van de geschiedenis van de band, inclusief interviews, door Progwereld collega Wouter Bessels, die voortaan ál mijn linernotes mag schrijven. Al die foto’s van snorren, baarden, bakkebaarden en dikke bossen haar en al die oude posters geven daarbij een heerlijk tijdsbeeld.

In de derde plaats bevat het pakket ook nooit eerder uitgebrachte opnamen: liveopnames van drie stukken van “Glory Of The Inner Force”, afkomstig van een optreden in Hilversum uit 1975. Daarnaast staan er ook wat stukken op van “The Making Of… Galleons Of Passion/Stage ’76 Live”, namelijk één live opname (Necronomicon) en alle demo’s uit de tijd van “Galleons Of Passion”. Daartussen zitten ook stukken die de uiteindelijke plaat niet gehaald hebben: Phases, Dreamer en Night Walker. Trouwens: ook die live- en demostukken klinken om te zoenen. Tot slot bevat de box ook nog de single Colossus part I en II, eigenlijk één compositie, maar op voorspraak van de producer in twee stukken geknipt.

Voor mij persoonlijk is, in de vierde plaats, het feit dat alle studiomuziek van de band nu bij elkaar in één doosje zit het grootste pluspunt. Zoals gezegd, de band veranderde langzaam van een jazzrockband met proginvloeden in een symfoband pur sang en die evolutie hoor je pas goed als je alle platen achter elkaar draait. Daarbij valt eens te meer op hoe goed Finch eigenlijk was!

Gelukkig, we blijven wel Hollanders, valt er ook wat te zaniken. Ik riskeer vast weer een schriftelijke schrobbering van de vrienden van Pseudonym, maar mij moet één ding van het hart. Waarom is er aan de volgorde van de platen gemorreld? Ik snap best dat je concessies moet doen aan de cd-lengte, dus dat de volgorde van “Beyond Expression” moest veranderen om op de cd’s te passen, soit. Maar zowel van “Glory…” als “Galleons…” is de volgorde van de nummers compleet veranderd en dat heeft niks met passen en meten te maken. Dat mag best, van mij, zeker als leden van de band bij de uitgave betrokken zijn, maar leg dat dan even uit? Nergens in het boekje wordt er iets over verteld. En het gekke is: het hoeft niet uit te maken, maar als je die platen goed kent, klinkt het toch onnatuurlijk!

Verder, maar dat is muggenzifterij, mis ik in het boekje ook wat meer informatie over demo’s dan de nuchtere vermelding van waar en wanneer ze zijn opgenomen. Bijna 50 minuten muziek blijft nagenoeg onbesproken, terwijl je op z’n minst zou kunnen uitleggen waarom die nummers weer zijn toegevoegd.

Daar staat dan weer een kroonjuweel tegenover, een hebbedingetje waarvoor ik door een bak met hete kolen zou zijn gelopen als Pseudonym niet zo vriendelijk was geweest het bij mijn recensie-exemplaar te voegen: een op loodzwaar, heerlijk vinyl geperste en in een bloedmooie gatefold hoes gestoken langspeelplaat met daarop de live versies van Paradoxical Moods, Pisces en Register Magister, de single Colossus part 1 en 2 (sic) en de demo van Remembering The Future. Een album dat zó beeldschoon is, dat het, afgezien van voornoemde snorren, baarden en bakkebaarden op de hoes, bijna sensueel wordt. Ik heb er mijn inboedelverzekering voor verhoogd!

Kort en goed: afgezien van mijn kleine zeurtjes is dit voor mij de meest waardevolle heruitgave van Nederlandse prog in een lange, lange tijd. Prachtig geluid, mooi doosje, belangrijke toevoegingen én die lp die op mijn nachtkastje ligt, zodat ik er ’s avonds nog even naar kan kijken voor het slapengaan. Ik ben een gelukkig mens!

Erik Groeneweg