FinisterreAlbum

“Enige gelijkenis met het titelloze debuutalbum van het Poolse Abraxas berust op puur toeval”.

Dit had met gemak in het cd-boekje van “La Meccanica Naturale” van Finisterre gedrukt kunnen staan. Hiermee wil ik niet suggereren dat ik Fabio Zuffanti beticht van illegale praktijken, integendeel, want daar is deze Italiaanse componist gewoon te goed en te groot voor. Persoonlijk beschouw ik Zuffanti zelfs als één van de betere rockcomponisten van deze tijd.

De vergelijking met het eerstgenoemde album is toch wel frappant. Niet alleen zijn er overeenkomsten in de sfeer van de muziek en enkele songstructuren, ook de cd-hoes heeft hetzelfde thema: herfstbladeren.

De muziek op dit album is overwegend kalm en melodieus, iets wat we van Zuffanti gewend zijn. Er valt veel te genieten van het melodieuze toetsenspel van Agostino Macor. Verder tref je op dit album veel bijtende en felle gitaaruitspattingen aan van Stefano Marelli, die ook de zang voor zijn rekening neemt. Beluister maar eens Il Volo met zijn fragiele opening en akoestische gitaarspel, waarna de donkere en zoetgevooisde stem van Marelli voor een mooie sfeertekening zorgt. Dan is daar plotseling zijn felle gitaarspel, doorweven met vervormde effecten, waarna een jazzy pianostuk precies voor iets zorgt wat je niet zou verwachten. Ook dit is Finisterre ten voeten uit.

Zang in de moedertaal heeft altijd mijn voorkeur (Nederlandse groepen, kom maar eens op!). Nu begrijp ik van zowel het Italiaans als het Pools geen hout, feit blijft wel dat beide talen erg mooi zijn om naar te luisteren. Het Italiaans van Marelli behoort ook tot het mooiste wat ik gehoord heb. Neem de proef op de som en luister naar het gedragen Ode Al Mare. Geen idee waar hij over zingt, maar zo goddelijk mooi! Wanneer de man zwijgt, laat hij zijn gitaar spreken op een wijze die alleen hij beheerst. Ferme staccato klappen van gastdrummer Franz Di Ciocio (onder meer PFM) vervolmaken dit nummer.

Rifrazioni is de vreemde eend in de bijt. Daar zorgt het dromerige spel op flügelhorn voor. Dit haast instrumentale nummer in mineur kent verder vreemde geluiden en gesproken teksten die vervormd worden weergegeven. Al met al is dit nummer een beetje vreemd maar wel lekker.

In La Ricostruzione Del Futuro steekt de groep het waarschuwende vingertje op ten aanzien van het klimaat op aarde (daar kwam ik dankzij een vertaalmachine achter). De sfeer op dit nummer is dreigend, bezwerend en dwingend tegelijk, veroorzaakt door de wederom vervormde zang en de opzwepende climax.

“La Meccanica Naturale” is niet de zwanenzang van de groep. Ondanks de vijf jaar stilte tot het schrijven van deze recensie bestaat de groep nog steeds. Het album hoort zonder meer thuis in de verzameling van iedere rechtgeaarde liefhebber van progressieve rockmuziek.

Hans Ravensbergen