FinisterreAlbum

Als je van symfonische rock houdt, dan kun je niet om Italië heen. Dit land heeft een zeer rijke historie als het om ons geliefde genre gaat. Vooral in de jaren ’70 kende het land een enorme opleving en stonden er onnoemelijk veel bandjes op. Heel veel Italiaanse bands maakten één soms twee topalbums om vervolgens in de vergetelheid te raken. Ben je op zoek naar vergeten pareltjes uit het verleden? Verdiep je dan in de symfo uit het land van olijven, chianti en Parmezaanse kaas. Een aantal grote namen bleef overeind. Denk aan Banco, Le Orme en Premiata Forneria Marconi.

Begin jaren ’90 kwamen de vrienden Fabio Zuffanti en Stefano Marelli elkaar tegen in het uitgaansleven van Genua. Ze hadden samen gespeeld in de band Jade en Stefano Marelli vroeg of Zuffanti wilde meespelen in zijn bandje Calce & Compasso waarin ze vooral blues en psychedelische muziek speelden. In 1992 kwam toetsenist Boris Valle bij de band. Hij deelde met Fabio Zuffanti de voorliefde voor symfonische rock. Ze besloten die weg in te slaan en de naam werd veranderd in Finisterre.

Het werd een band die de symfo uit de jaren ‘70 in ere wilde herstellen, maar juist ook hedendaagse invloeden zoals jazz aan het geluid toevoegde. Hun tweede album, het complexe “In Limine” uit 1996 wordt als hun beste werk beschouwd. Ik ben zelf een groot liefhebber van hun eerste schijfje uit 1995. In verband met hun 25-jarig bestaan heeft band het album opnieuw ingespeeld in de studio in grotendeels de bezetting van toen. Ik ben er heel blij mee, want door de laatste studiotechnieken klinkt het album nu écht als een klok!

Als je kritische bent zou je kunnen stellen dat het album de neiging heeft wat heen en weer te slingeren. De jonge mannen hebben soms net wat te veel ideeën in 67 minuten willen stouwen. Maar ik vind het zelf een bijzonder sterk symfonisch werkje waar de liefde voor het genre afdruipt. Na de intro Aqua is het aan het uptempo Asia om het echte spits af te bijten. Het is een krachtig nummer waarin alle muzikanten hun kwaliteiten direct even kunnen etaleren. Het heeft tegendraadse structuren, golven Mellotron, frivool toetsenspel en sterk gitaarspel. Fabio Zuffanti is vooral een hele goede bassist en dat hoor je direct.

Macinaacqua, macinaluna opent tegendraads en complex, met een lekker orgeltje, jazzy gitaarspel en heel wat tempowisselingen. De eerste twee minuten zijn ronduit virtuoos. Als de zang eenmaal op gang is gekomen krijg het geheel een theatraal tintje zoals alleen de Italianen dat kunnen. De accordeon maakt het geheel echt compleet. De lange gitaarsolo ondersteund door een muur van toetsen tegen het einde is wonderschoon. Kippenvel!

Met zijn ruim zestien minuten is SYN het langste nummer van het album. Het bevat veel onderdelen die we later terug zouden horen op andere albums van Fabio Zuffanti. Ik moet denken aan La Maschera di Cera en zijn geniale vierluik rond de vier seizoenen die hij uitbracht onder de naam Hostsonaten. Het vele fluit-, klarinet- en hobospel geeft het geheel een mooi folky tintje. Het nummer heeft vele gezichten en neemt je als het ware mee op reis door het genre. Met name het einde is een overweldigend stuk muziek vol met baspedalen, lyrisch gitaarspel en heerlijk toetsenwerk van Boris Valle.

Het album is overwegend instrumentaal en rijgt het ene hoogtepunt naar het andere aan elkaar. In 67 minuten lijkt het wel of je alle facetten van de symfo aan je voorbij hebt horen komen. Het is echt een ode aan de muziek waar wij met z’n allen zo van houden. Nu dit album opnieuw is opgenomen en goed verkrijgbaar is, zou het wat mij betreft verplichtte kost moeten zijn voor elke symfoliefhebber.

Maarten Goossensen