Finnegans WakeAlbum

Dit is dé plaat van 2008!

Lezers die mij zo ondertussen kennen, zullen weten dat ik zelden met zulke uitspraken over de brug kom, laat staan in de inleiding. Maar nu dus toch bij een relatief onbekende band voor de meesten onder jullie. Ik neem dan ook aan dat ik jullie wat uitleg verschuldigd ben over deze Belgische progband.

Finnegans Wake is een niet zo bekende Belgische band die sinds hun vorige album “4th” in Brazilië resideert (wat meteen de wildgroei aan Braziliaanse gastartiesten verklaart). Zoals veel Belgische progbands is ook Finnegans Wake begonnen met chamber rock te spelen naar het grote Belgische voorbeeld Univers Zero. Hun eerste drie albums schipperden voornamelijk tussen chamber rock en canterbury (denk aan vroege Henry Cow). Maar in 2003 verhuisde bandleider Henry Krutzen naar Brazilië en kwam de Braziliaan Alexandre Moura-Barros bij de band. Deze legde als medecomponist meer King Crimson- en jazzaccenten in de composities op hun vierde album “4th”. Op deze “Blue” is Moura-Barros opeens in geen velden meer te bekennen. De composities komen nu weer van Henry Krutzen, met hulp van Marcílio Onofre deze keer.

Finnegans Wake blijft met deze “Blue” in de lijn van hun vorige albums als “Yellow” en “Green” (welke kleur zou de volgende kunnen zijn?), maar leggen toch iets andere accenten. Algemeen gezien schuiven ze met dit album wat meer op naar de zeuhl en chamber rock, weg van de pure jazz-rock wat de vroege Finnegans Wake zo kenmerkte.

“Blue” trapt af met een mooie rustige lange piano-intro in Honfleur La Jolie die vervolgens gekruid wordt met een reeks stevige gitaren zodat we een soort kruisbestuiving krijgen van Metallica en chamber rock. Ik hoef zeker en vast niemand te overtuigen van het dat dit een erg vreemde combinatie is, maar bij Finnegans Wake werkt dit dus echt. Na deze verfrissende opener vervolgt Finnegans Wake met een meer chamber rock gedeelte, voornamelijk geïnspireerd door Present en Art Bears. Met deze Art Bears heeft Finnegans Wake gemeen dat de zang, zoals op Luftspiel, niet meteen doordeweeks te noemen valt. Amarílis de Rebuá zingt namelijk de Duitse teksten in pure operastijl. Ook dat maakt “Blue” verre van alledaags.

Zoals vermeld in de inleiding lijkt het of Henry Krutzen met zijn band meer richting de zeuhl wil opschuiven. Het perfecte voorbeeld hiervan is het titelnummer. Ondermeer de opzwepende basritmes van Lemaître doen ons hier zeer aan het basspel van Bernard Paganotti  bij ondermeer Magma en Paga Group denken.

De reeds genoemde invloed van Present is nog meer aanwezig in de bonustrack Agakuk waar ondermeer gasten als drummer Morgan Ågren (Mats Morgan Band), bassist Guy Segers (ex-Univers Zero) en gitarist Reginald Trigaux (Present) op meespelen. Dit sterrenensemble maakt samen met Finnegans Wake van dit, zeer aan Present gelinkte, nummer een zeer sterke afsluiter van een al even sterk album.

“Blue” is vooral een gevarieerd en gepassioneerd album geworden van een band die het na hun radicale verhuis toch weer aandurft om van iets andere richtingen te proeven zonder ook maar ergens hun eigen identiteit te verliezen. Ondanks de zeuhl-, Present- of zelfs metalinvloeden is dit album vooral op en top Finnegans Wake. En daar kunnen wij als progliefhebbers alleen maar blij om zijn. Mede daarom is dit album voor mij hét album van het voorbije jaar geweest.

Peter van Haerenborgh