Snaarartiesten. De snelle jongens van de gitaarhals. Hiervoor bestaat al tijden een Engelstalige term: guitar shredders. Ik heb deze term nooit zo kunnen begrijpen. Toegegeven, er zijn erbij die erg tekeer gaan, maar écht vernietigen?
Met ene Simone Fiorletta dacht ik de eerste vrouwelijke shredder te kunnen noteren. Viel dat even tegen toen ik op het web op zoek ging naar deze vast aantrekkelijke Italiaanse dame. Deze virtuoos (van het mannelijke geslacht) op de zes snaren is al langer bekend als gewaardeerd lid en gitarist van Moonlight Comedy. Verder leverde hij al eerder het debuutalbum “Parallel Words” af. Waarom hij, net als (te)veel van zijn collega’s, nu wederom een klein uurtje solo vol moet spelen, blijft voor mij onduidelijk. Mogelijk is het ego van al deze gitaristen dermate ruim bemeten, dat daarvoor in hun eigen band onvoldoende ruimte is. Wie zal het zeggen.
Ik zie, pakweg, John Petrucci al als een dolleman geheel solo tekeer gaan om een uurtje gitaarracerij op een zilver schijfje te zetten. Trouwens, met Gary Moore, Joe Satriani en Steve Vai kent het rockmetier al een aantal gitaargrootheden die met regelmaat solo loos gaan. Kortom, de aandrang van de Simone Fiorletta’s van deze wereld is aan mij persoonlijk niet zo besteed.
Dit alles neemt niet weg dat de heer Fiorletta met “My Secret Diary” een alleraardigst product heeft afgeleverd. Hij heeft voor het maken van dit album wel de hulp van enkele gerenommeerde collega’s ingeroepen. En dat doet dit album wel zo goed. Gitaristen die ook nog eens zelf gaan drummen, bassen en toetsen bespelen, nee dank u. Het is ook niet alleen gitaar wat de trommelvliezen doet trillen. Natuurlijk, het is overduidelijk waar Fiorletta de mosterd (lees: inspiratie) vandaan haalt. Ik noemde ze hierboven al eerder: Gary Moore, Joe Satriani en Steve Vai. De nummers op dit album zijn grofweg in drie categorieën in te delen. De categorie met up-tempo gitaar(geweld), zoals A Day In California (eindigt met fraaie vocoder), To Fly Over The Rainbow (waarin een verdenking op het gebruik van een drumcomputer) en Borderline (gelet op het straffe tempo zal hiermee vast niet de psychiatrische aandoening bedoelt worden). Al deze nummers hebben wel erg grote Satriani en Vai invloeden.
Dan hebben we de categorie met meer gevarieerde nummers, waarin toetsen ruimschoots aan bod komen en ruimte is voor akoestische gitaar. Over het algemeen zijn deze het meest uitgebalanceerd en liggen prettig in het gehoor. Met name deze nummers onderscheiden Simone Fiorletta van al die andere shredders (ik hou de term er maar even in). In deze categorie vallen I Came Back (veel variatie), Only Three Minutes To Dream (met mooi akoestisch gitaarwerk) en You Are My Past, Present, Future (een nummer met een jazzy sfeer).
Tenslotte is daar de derde en restcategorie met mid-tempo nummers. In deze categorie valt ten eerste Welcome, Anita! Dit nummer heeft sterke invloeden van Maxxess, een Duitse gitarist / toetsenist die redelijk furore maakt in de elektronische muziek. Verder hebben we dan nog The Beginning Of A New Era met erg veel toetsen en Good Beye. Dit nummer begint lekker rustig, om vervolgens uit te barsten in het bekende racewerk. Rest dan nog Brawl In A Saloon. Dit Joe Satriani-achtige nummer begint bij wijze van komische noot met muziek uit The Entertainer. Je weet wellicht wel, dat overbekende nummer uit de zeventiger jaren filmhit en Oscarwinnaar The Sting.
Dit “My Secret Diary” is een interessante plaat voor liefhebbers van excellerende gitaristen. Simone Fiorletta haalt het nog lang niet bij zijn inspiratiebronnen. Toch is het een alleraardigst album geworden, mede dank zij de variatie die gelukkig aanwezig is. Hij zal er wel voor moeten waken om niet verder door het leven te wandelen als de gitarist die ook nog bij Moonlight Comedy speelt.
Hans Ravensbergen