FiretimeAlbum

Ontsproten uit de Rotterdamse undergroundscene is deze nieuwe groep Firetime, die met “Rotan” in april 2009 hun debuut-cd hebben afgeleverd. Niet een groep waarvan je op voorhand kunt zeggen ‘oh ja, heb ik van gehoord, althans de naam’… een veelgehoord excuus voor luisteraars die nou eenmaal alles willen horen, maar niet kunnen. De groep bestaat uit jongen muzikanten die allemaal hun sporen hebben verdiend in andere bands, al dan niet samen hebben gespeeld.

Dat samenspel is wat gelijk in positieve zin opvalt in opener Disconnect van deze eerste telg van Firetime. Zeer hechte en ruimtelijke klanken komen op je af. Dubbele gitaren en doorzwevende percussie valt daarin het meeste op, totdat het bijna hypnotiserend gaat klinken en met duidelijke referenties naar King Crimson (de “Discipline”-periode), National Health, Corrie van Binsbergen, Supersister of Happy the Man (eerste lp). In de daaropvolgende en allen instrumentale nummers krijgt het bandgeluid van Firetime veel meer een duidelijk eigen karakter. Tegendraadse melodieën die in een vlug jazzrock-jasje worden gestoken en barsten van de onderbewuste experimenten. De creativiteit en inventiviteit viert hoogtij in stukken als Trojan Horse of Balgi, maar af en toe vraag je je wel af waar het stuk naartoe gaat. Het geluid is soms te vrij, zodat het de lucht invliegt zonder duidelijke koersbepaling en de maatwisselingen je om de oren vliegen. Concentratie is een absolute must bij het luisteren van deze cd, die je niet even onder het eten koken of afwassen moet opzetten.

De virtuoze muzikanten zorgen in Bruin voor een terugkeer naar de “Hot Rats” en “Waka/Jawaka”-periode van Frank Zappa, met de onverwachte breaks en waarin het totaalgeluid boven de individuele klanken worden gezet. Daarin blinkt Firetime vooral uit: als groep klinkt het Rotterdamse kwintet helemaal compleet, zonder een vernufje teveel.

Heel in de verte doet “Rotan” mij denken aan de zeer zeldzame plaat “III”van Pandorra Ensemble, het jazzrock-project van de latere Sjako-gitarist Wouter Planteijdt. Deze vrije vorm en de compromisloze manier van opnemen in het rockidioom is anno 2009 schaars aan het worden, zeker als je de Canterbury-invloeden en de Frippiaanse patronen op de koop toe neemt. Je moet er van houden, maar geoefende prog- en jazzrockluisteraars zullen aan deze plaat zeker veel plezier beleven.

“Rotan” klinkt als een duiventil van invloeden en muzikale creaties. Vol opmerkelijke geluiden en opvallende combinaties, die niet gelijk als een denkbeeldig kwartje vallen, maar bij herhaalde luisterbeurten pas de ware kracht laten horen. Knap gemaakt door vijf jongens die elkaar bij het musiceren de ruimte geven en samen een opmerkelijke Nederlandse formatie vormen.

Wouter Bessels