FirewindAlbum

De laatste worp van Firewind heeft geen gebrek aan belangstelling. Interviews met gitarist en belangrijkste bandlid Gus G. (ex Dream Evil en interim live-bandlid bij Arch Enemy) zijn veelvuldig te lezen en verschillende bladen en websites plaatsen rond deze tijd recensies van “The Premonition”. Over het algemeen is men lovend over de verrichtingen op dit album. Belangrijkste vraag: is dit terecht? Ik ben in de gelukkige positie daar ook iets over te mogen zeggen en mijn antwoord luidt: ja en nee.

Om te beginnen bij het begin kan ik melden dat Firewind melodieuze powermetal maakt met niet of nauwelijks prog-invloeden. Voor wie de muziek niet kent, denk aan een mix van Iced Earth (in de wat ruigere songs) en Whitesnake (voor de Amerikaanse ’touch’). Eigenlijk is er niet zoveel nieuws onder de zon en is elke song behoorlijk traditioneel te noemen. Op dit punt is alle aandacht en lof dus enigszins overdreven, want we hebben alles al heel vaak gehoord. Aan de andere kant is de kwaliteit van de songs heel behoorlijk, evenals de professionele mix en productie van Fredrik Nordström, waardoor de cd zich hier en daar toch onderscheidt van andere albums in dit conventionele genre.

“The Premonition” gaat heftig van start met het uitstekende Into The Fire. Op dat moment ga je er echt even goed voor zitten, want met name het gitaarwerk is hier om door een ringetje te halen! Aangezien dit direct mijn eerste kennismaking is met Firewind bekruipt me het gevoel dat hier wel iets heel moois aan zit te komen. Het eerder genoemde Iced Earth knalt lekker binnen maar dan nét even melodieuzer en met een licht progressieve inslag. Zang, drums, toetsen, alles dik voor elkaar..

Head Up High houdt mijn goede humeur nog vast, hoewel ik voorzichtig begin te twijfelen aan het vervolg aangezien deze song wel lekker ligt maar behoorlijk ‘middle of the road’ is. Best goed met jaren tachtig toetsen (daar komt straks nog een goede grap over voorbij!) maar ook beetje gaap, geeuw, zucht. Op de single Mercenary Man begin ik het te verliezen en klopt het bejaarde Whitesnake wel erg hard tegen het raam. Ook hier weer: prima song hoor, maar o zo belegen…

Met Angels Forgive me geeft men weer gas en is de balans helemaal terug. Enorm sterke riff, dito refrein, lekker ingetogen middenstuk, heerlijke vocalen, prima! Remebered krijgt van mij een eervolle vermelding en strijdt met Into The Fire om de vermelding ‘beste song’. Net als op de opener gaat Gus G. lekker uit zijn panty en horen we dat deze band gewoon goed voor de dag kan komen. En met een mix van stijlen en invloeden toont men zowaar  ook nog een beetje een eigen smoel.

My Loneliness, Circle Of Life en The Silent Code doen helaas mijn aandacht weer verslappen en leunen voor mij veel te veel op jaren tachtig hardrock. Echt bizar wordt het op Maniac (je weet wel: ‘…on the dancefloor..’) wat een ‘cadeautje’ blijkt te zijn van toetsenist Bob Katsionis. Hoewel hij mede met Gus G. verantwoordelijk is voor de meeste songs, slaat hij hier de plank volledig mis, wat een afknapper! En zet dit dan (als het per se moet) als bonustrack aan het einde maar niet als voorlaatste song waardoor het album een fatsoenlijk einde ontbeert. Ik snap hier niets van!

Al met al weet Firewind mij voor de helft van de songs behoorlijk te raken, maar leunt men de andere helft op de automatische piloot. Dit is jammer want potentie hebben ze zeker! Welgemeend advies is voor volgende albums nog wat meer het avontuur op te zoeken. Ik ben er zeker van dat ze ertoe instaat zijn en dan (nog) hoge(re) ogen zullen gooien.

Als je zo nu en dan ook van minder complexe maar doorgaans goed geschreven en uitgevoerde powermetal kan genieten, is het de moeite waard “The Premonition” eens te gaan beluisteren. Voor de gemiddelde progger zal het gebodene echter net even te braaf zijn.

Govert Krul