Firkins, Michael LeeAlbum

Na een vliegende start in de jaren ’90 – zijn debuutalbum won zelfs een Nederlandse Edison, op de muziekbeurs in 1991 stonden mensen úren in de rij om één van zijn gitaarclinics bij te wonen – werd het akelig rustig rond het gitaarwonderkind Michael Lee Firkins. Dat was niet helemaal ten onrechte, Michael Lee kent een paar goeie kunstjes, maar wist niet boven het maaiveld vol andere gitaarvirtuozen uit te komen. Bovendien schuurt zijn gitaarstijl langs de blues en de country, altijd een garantie voor een mooi leven in de schaduw. Zijn publiciteitsmedewerker geeft er een positieve draai aan, maar erg succesvol kun je de carrière van Firkins niet noemen.

Nu is er zowaar een nieuw album en krijgt de Amerikaan weer eens de belangstelling die hij verdient. “Blacklight Sonatas” laat de inmiddels bekende ingrediënten horen: bluesrock, jazzy gitaar en wat steviger materiaal, de mengeling die we ook kennen van Steve Morse. Daarbij moet gezegd worden dat Firkins niet de brille van Morse heeft en ook wat dichter bij de aarde blijft met zijn spel. Desondanks is het wel weer heel knap wat hij hier laat horen. Michael gebruikt bijna geen plectrum en kan met zijn tremolo het effect van een bottleneck simuleren. Vooral in Two Guns Left laat hij dat effect goed horen.

Michael Lee is niet goed in het vertellen van verhaaltjes, zijn gitaarsolo’s zijn knappe improvisaties op het akkoordenschema, maar vormen geen geheel met een kop en staart. Dat maakt zijn muziek ook wel een beetje vrijblijvend, je wordt er als luisteraar niet echt bij betrokken, wat voor een bluesy plaat op zijn minst een tekortkoming mag heten.

Ik vrees dan ook dat Firkins met dit album geen al te hoge ogen gaat gooien. Er wordt tamelijk briljant gemusiceerd, zijn begeleiders (waaronder The Mars Volta drummer Thomas Pridgen en Rolling Stones pianist Chuck Leavell) zijn meer dan capabel en de bandleider zelf doet zijn stinkende best. Maar hoe goed dit allemaal ook moge zijn, er ontbreken net een paar vlammende of ontroerende composities. Het is toch veelzeggend dat een platgetreden cover als Black Betty één van de hoogtepunten van de plaat is. Overigens laat Firkins op dit nummer ook horen over een prettige zangstem te beschikken, een geheim wapen dat hij best vaker in de strijd zou mogen gooien.

Als dit www.bluesmeteenrandjecountrywereld.org was geweest, hadden we vast de vlag uitgehangen voor “Blacklight Sonatas”. Voor liefhebbers van een streepje meer avontuur is de release van deze plaat echter een non-event. Daar helpt zelfs de verbluezing van Beethoven’s Mondschein Sonate in het titelnummer niet tegen, hoe Procol Harum dat ook mag klinken.

Erik Groeneweg