First Band From Outer SpaceAlbum

Stel Progwereld zou Spacewereld geheten hebben en alleen gewijd zijn aan de grote schare van volgelingen van Hawkwind, Gong, het vroegere Pink Floyd, zelfs Ozric Tentacles en Acid Mothers Temple. Zouden we dan dit officiële debuut van First Band From Outer Space (FBFOS) als een instant klassieker hebben binnengehaald? Of zou het zelfs binnen het domein van de pijprokende dwarrelaars als tweede- of zelfs derderangs worden beschouwd? Ik vrees dat de balans in dat denkbeeldige geval naar de laatste kant zou uitvallen.

Om te beginnen is het imago van de groep op zijn minst gezegd een beetje kinderachtig. De groep uit Zweden presenteert zich als een stel buitenaardse wezens, die besloten hebben Gothenburg tot hun vaste woonplaats te maken. Ook de titel “We’re Only In It For The Spacerock” zou volgens mij zelfs een verslaafde spacerocker doen gruwen van ergernis. Hetzelfde effect heb ik als een retrogroep zichzelf Mirage noemt en een plaat uitbrengt met als titel “Tales From The Green Sofa”. Straks komt er nog een neoproggroep met een cd “Let’s Make Some Neo!” Ik moet er niet aan denken.

Buiten deze subjectieve bespiegelingen, die je – zoals elke recensie van deze site – vrijblijvend terzijde mag leggen, gaat het natuurlijk om de muziek. Daarbij valt op dat de lange, uitgerekte songs wel degelijk composities blijken te zijn. Vooral het akoestische Sannraijz II, dat dezelfde melodie heeft als het agressieve deel 1, is mooi door zijn eenvoud. De lengte van de nummers zit hem vooral in de eindeloze gitaarsolo’s (soms best goed), het eeuwige toetsengeneuzel (zeg maar gedraai aan de knoppen, maar schijnbaar geheel willekeurig) en de tamelijk monotone zang van JohanFromSpace.

Destilleren we uit het materiaal van dit debuut kant en klare liedjes, dan zijn die zo slecht nog niet. Doch het compositorisch niveau is niet over de hele lengte hoog en in totaal vind ik slechts een handjevol thematisch interessante melodietjes. De plaat komt ondanks zijn lengte van ruim 50 minuten daarom eerder over als een ep dan als een volwaardige studio-cd. De vreselijk knullige hoes helpt ook niet mee dat gevoel weg te nemen.

Maar goed, het is spacerock, een subgenre nou niet echt bekend staande om zijn afwisseling. Toegegeven, dat lange nummer met die nog langere titel (zie index) bouwt zich best spannend op, maar ik heb het allemaal eerder gehoord en belangrijker: beter! Live zullen ze best een prettig voorprogramma kunnen vormen voor bijv. Acid Mother’s Gong. Ze zullen de handen dan wel op elkaar krijgen zo nu en dan. Misschien dat ze in de pauze nog wat tips van Deavid Allen krijgen of kan Cotton Casino haar sigaret even uit haar mond doen om te laten zien wanneer je spacegeluiden moet laten horen en wanneer je ze moet weglaten.

Als men uiteindelijk het kaf van het koren moet scheiden, valt FBFOS door de mand. Het wil niet echt lukken met het materiaal en ondanks de vermeende ruimtelijke reizen van het viertal komt de muziek niet echt van de grond. Nee, als Outer Space zulke muziek ten gehore brengt, hoop ik dat deze First Band tevens de Last Band moge zijn.

Markwin Meeuws