FishConcert

Een bijzondere avond was het, een héél bijzondere… Terwijl het op de avond van dit concert al 21 ½ jaar geleden was dat hét commerciële succes van Marillion “Misplaced Childhood” verscheen, was deze gedenkwaardige avond de laatste in rij voor wat ook wel de “20th anniversary tour” genoemd werd. 

De “Return To Childhood” tour had Fish en Co al over heel Europa gebracht en overal was de show met het nodige enthousiasme ontvangen. Nederland kwam er, zoals vaak bij Fish, goed vanaf. Zo was de Schotse bard al in een eerder stadium te bewonderen in onder andere Tilburg (013), Amsterdam (Paradiso), Den Haag (Parkpop) en Scheveningen (Schollenpop). Op een zeker moment bedacht Derek W. Dick zich om de gehele tour in ons kikkerlandje af te sluiten. Deze gedachte werd gerealiseerd en als locatie werd de symfozaal bij uitstek de Boerderij te Zoetermeer verkozen.

Evenals alle andere Nederlandse concerten was ook dit concert snel uitverkocht. Toen ik mij rond half negen meldde bij de deur van de Boerderij bleek dat er buiten twee enorme rijen met gespannen fans stonden te dringen om zich de beste plaatsen toe te eigenen. Onze Schotse vriend weet nog steeds een behoorlijke mensenmassa op te been te krijgen, kijken of het de volgende keer ook lukt als hij enkel solomateriaal zal spelen. Ik vrees dat ik het antwoord al weet…

Zoals eerder aangeven was dit het laatste optreden van een zeer lange tournee. Voor de meeste artiesten een punt om naar uit te kijken omdat ze nu eindelijk een paar weken rust krijgen en de familie (of de zangeres van Mostly Autumn) in de armen te sluiten. Daardoor is de sfeer doorgaans wat uitbundiger dan normaal en zijn de bandleden bereid om zich voor een keer uit het keurslijf te persen om er een dolle boel van te maken. Zo ook bij dit concert! Want waar ik verwachtte dezelfde show te gaan zien zoals ik deze al vier keer eerder tijdens deze tournee had mogen aanschouwen, werd ik enorm verrast.

De opener van de show was de eerste surprise. De Alex Harvey cover Faithhealer mocht de boel op gang helpen. Toen was de beurt aan de ‘normale’ opener tijdens deze tournee, namelijk het wat gedateerde Big Wedge.

Het eerste gedeelte van het concert stond net zoals de gehele tournee in teken van het solomateriaal van de goede man. Van de enigszins vaststaande nummers was, naast Big Wedge, enkel Innocent Party, Goldfish & Clowns en publieks lieveling Credo (Everybody; Créééééédoooo) overgebleven. De grote vis bleek een flinke stap terug in de tijd gedaan te hebben en hij had maar liefst twee prachtige nummers van het overbekende “Vigil” album gekozen om aan de man te brengen. Naast het nog steeds actuele State Of Mind mocht ook het solohitje A Gentlemen’s Excuse Me weer eens in de spotlights staan. Het laatste nummer werd door Fish enkel met toetsenist Tony Turell gebracht. Aangezien het dus erg druk was in de Boerderij werd het toen nog drukker, aangezien iedereen met een halve meter kippenvel op z’n armen liep. Ook het enigszins flauwe Lady Let It Lie (afkomstig van waarschijnlijk Fish slechtste solo plaat “Suits”) mocht na jaren afwezigheid de set weer eens opfleuren. Opvallend was trouwens te zien dat vooral tijdens het eerste gedeelte van de set de slaggitaar ter hand werd genomen door good old Frank Usher en dat de solo’s door showbink Andy Trill gespeeld werden. Aangezien ik een behoorlijk gezonde antipathie heb tegen Usher derhalve een prima keus.

Nadat de gehele versie van La Gazza Ladra door de zaal had gegalmd, kwamen de gladiatoren het podium op om een dampende versie van Marillions “Misplaced Childhood” neer te zetten. Tijdens het fraaie Lavender kwam Fish op het idee om even op zijn gemak al zingend door het publiek heen te gaan wandelen, wat voor leuke taferelen zorgde. De drumkwaliteiten van John Tonks werden tentoongespreid tijdens een overbodige drumsolo in het Bitter Suite gedeelte. Het publiek vrat het als gesneden koek dus wie ben ik om hierover de zuurpruim te gaan spelen. Nadat de klanken van het massaal meegezongen White Feather waren weggestorven konden we aan de toegift beginnen.

Toen, beste mensen, was het bal. De eerste twee nummers tijdens deze toegift staan sowieso al bekend als feestnummers, maar niet enkel in de zaal maar ook op het podium ging de boel los. Het eerste nummer van de toegift was als vanouds Incommunicado. Nadat de eerste tonen hadden geklonken was dat het teken voor tourmanger Yatta om in een Donald Duck pak en met een nepgitaar de boel op stelten te zetten op het podium. Toen gitaarroadie Sam verkleed als Magere Hein ook nog het podium betrad was het helemaal af. Als je denkt dat je het ergste nu wel gehad zou hebben dan heb je het mis. Tijdens het daaropvolgende Market Square Heroes kwamen er van achter de geluidsapparatuur ineens allemaal papieren bordjes met scheerschuim te voorschijn. Het was vrij duidelijk dat elk bandlid de volle lading moest krijgen, hetgeen voor hilarische gebeurtenissen zorgde. Fish ging voorzien van een scheerschuim baard en gekleed in het voetbalshirt van zijn favoriete voetbalclub Hibernians FC weer de zaal in en het dak van de Boerderij ging eraf.

Nadat de heren weer enigszins afgedroogd waren kwam er nog een extra toegift in de vorm van het zeer serieuze Fugazi. Het serieuze was er overigens snel af toen tokkelaar Usher toetsenist Turell met zeer dik tape zijn benen aan elkaar had gebonden. Nadat de onrust enigszins was verdreven ging Fish nog even in op hoe en waarom hij Fugazi in 1982 had geschreven, dat dit geen vrolijk verhaal was lijkt mij duidelijk. Dus gelukkig toch nog een redelijk serieuze versie van dit prachtnummer. Toen dit lied bijna ten einde was vond Fish nog ergens een bordje met scheerschuim. Gitarist Trill was te snel voor de Schot daardoor duwde Fish het hele geval maar in het gezicht van een verbouwereerde fan die tegen het podium aangeplakt was. Of de goede man dit leuk vond is niet bekend maar de rest van de kolkende Boerderij vond het in elk geval prachtig.

Fish sloot het maar liefst drie uur durende concert af met de woorden; Childhood Never Ends! Een statement dat de avond en de sfeer zeer goed weergaf. Het ovationele applaus duurde enkele minuten en zelfs Fish, die toch wel wat gewend is, wist niet goed wat te zeggen. Ik weet zeker dat iedereen voor de volle honderd procent heeft genoten. We gunnen de troubadour een rustpauze want zoals hij zelf al aangaf was zijn stem na het concert behoorlijk ‘fucked up’.

Sander Kok