Fish On Friday

Airborne

Info
Uitgekomen in: 2012
Land van herkomst: België
Label: Eigen beheer
Website: www.fishonfriday.be
Tracklist
Welcome (5:20)
She's Going Crazy (3:36)
This Cruel World (5:39)
Maybe This Is The Blues (4:01)
Airborne (5:14)
I'm An Island (4:04)
Back To Your Moon (5:54)
Angels Never Die (4:10)
Not A Sad Song (5:03)
Blood On Your Hands (5:39)
Alien City (3:49)
Here We Stand (5:20)
William Beckers: toetsen, percussie
Frank van Bogaert: toetsen, akoestische gitaar, zang

Met medewerking van:
Nick Beggs: basgitaar op Welcome
Dany Caen: achtergrondzang
Frank Deruyter: saxofoon op Welcome
Bert Embrechts: basgitaar
Chantal Kashala: achtergrondzang
Marty Townsend: gitaar
Marcus Weymaere: drums
Airborne (2012)
Shoot The Moon (2010)

In 2010 was ik zeer lovend over het debuutalbum “Shoot The Moon” van het uit België afkomstige duo Fish On Friday. Hun geweldige progressieve-pop muziek heeft daarna nog vele rondes in mijn cd-speler gemaakt. Nu, netjes twee jaar later, is daar het tweede album. Maken ze de hoge verwachtingen waar? Tijd om in te checken.

Voor we opstijgen, loont het de moeite even om je heen te kijken. Anders zouden we zo het geweldige artwork over het hoofd zien. Dit is gemaakt door Michal Karcz. Het geheel ziet er bijzonder verzorgd en strak uit. Dan mogen de gordels om, want met het aanstekelijke Welcome wordt er een daverende start gemaakt. Eerst is het nog even taxiën met wat toetsenspel en een lekker basloopje van gastbassist Nick Beggs, maar als dan de rest van de band zijn intrede doet, pakt de melodie je meteen bij de kladden. Wat deze start extra prettig maakt zijn de blazers. Het lijkt wel of Phil Collins ook aan boord is. Dit nummer had zo op één van zijn latere soloalbums kunnen staan. Jammer dat de blazers alleen aan het begin zijn te horen, het smaakt namelijk naar meer.

Met het pilotenduo Beckers & Bogaert mag je erop vertrouwen dat je een plezante vlucht zal hebben. Deze mannen weten hoe je een pakkende progpopsong moet schrijven. Sterke zanglijnen en refreinen die lekker in je hoofd blijven hangen. Daarbij zorgen ze met hun uitstekende toetsenspel voor steeds weer een mooie inkleuring van het nummer. Frank van Bogaert heeft daarbij een prettige zangstem.

Met name de eerste helft van deze vlucht is bijzonder aangenaam. She’s Going Crazy heeft zo’n refrein dat je na twee keer horen lekker kan meezingen en de vaart blijft uitstekend in het nummer. Tijd voor wat ontspanning. This Cruel World is mooi ingetogen met lekkere toetsentapijten. Ook Maybe This Is The Blues verloopt mooi rustig. Ook hier hebben de toetsen een voorname rol gekregen en dat pakt erg mooi uit. Dit nummer moet je zo hard mogelijk draaien. De meneer naast je zal er echt geen bezwaar tegen hebben. Het titelnummer heeft veel elementen die ook al te horen waren op het eerste album. Er is hier wel duidelijk wat geleend van eerdere ideeën van het vorige album. Toch is het een sterk nummer, lekker vol variatie.

Maar goed, naarmate de vlucht vordert, word je sneller gevoelig voor verveling. Je moet voortdurend vermaakt worden om niet met je gedachten helemaal af te dwalen. Naarmate het album vordert, gaan de nummers wat meer op elkaar lijken. Twee of drie nummers minder had geresulteerd in een compacter en nog sterker album. Gelukkig zijn er nog meer dan genoeg momenten waarop het wolkendek openbreekt en je aandacht gevraagd wordt voor de schoonheid in de nummers.

Met het wat dromerige Here We Stand, met daarin een mooie gitaarsolo, komt er een einde aan deze heerlijke vlucht. Verfrist en met hernieuwde energie haal je je handbagage uit het vak. Je knikt vriendelijk naar stewardess Chantal Kashala die met haar achtergrondzang uitstekend werk heeft gedaan. Bij de gate staan de twee piloten om iedereen te bedanken voor het luisteren. Je weet twee dingen heel zeker. Het eerste is dat je weet dat je deze vlucht nog veel vaker zal maken, het tweede is dat je hoopt dat er over een jaar of twee weer een nieuwe route wordt gepresenteerd.

Maarten Goossensen

Send this to a friend