FishConcert

The 13th Star is rising

Op het zonovergoten terrein van Megaland in Landgraaf, zaten we te wachten op de Big Fish. Alleen de lege glazen om ons hen deden nog herinneren aan de vorige avond. Voorpret is minstens zo belangrijk, het zou nog tot half vijf duren. De rest van de programmering van die dag vond ik niet de moeite waard. Ik was wel de dag tevoren al gekomen voor Roger Waters, maar dat terzijde.

Na het optreden van Y&T snelden we naar voren, wat helemaal niet nodig bleek. Er waren maar een handjevol echte fans. Fish werd aangekondigd: “Vorig jaar Marillion, dit jaar de man waar alles mee begon”. Een luid en welverdiend gejuich steeg op. Vorig jaar was men verontwaardigd dat er een ‘nieuwe’ zanger ten tonele verscheen!

Maar ook deze keer geen Kayleigh, gelukkig. De setlist was nagenoeg gelijk aan de voorgaande concerten van Fish dit jaar. Hij begon met Slainte Mhath. Een schot in de roos, want onbewust kennen veel Pinkpop-gangers dit nummer wel. En ook de echte fans worden nog steeds betoverd door de oude Marillion-nummers. Daarna twee nummers van “13th Star”, Circle Line en Square Go. Ik moet zeggen dat dit album groeit met elk optreden dat ik van hem zie. So Fellini volgde, uit zijn solo tijd, een kort, rockend nummer van het album “Fellini Days”. Toen het drieluik Hotel Hobbies/Warm Wet Circles/That Time Of Night. “Clutching At Straws” blijft een meesterwerk en ik heb zelden zo’n goede uitvoering gehoord als hier op Pinkpop. En dat terwijl ik naar meerdere concerten ben geweest van zijn Clutching-tour. Fish was in topvorm. Ik keek op mijn horloge en zag dat het alweer bijna tijd was. Er volgde nog een kort nummer uit Fish’ solo tijd, Faith Healer, van het naar mijn mening zwaar onderschatte album “Raingods with Zippos“. En tenslotte nog twee oude Marillion-nummers, Incommunicado, uitermate geschikt voor een festival, en de afsluiter The Last Straw. Kippenvel.

Fish was duidelijk in een goed humeur. Zelf zei hij hierover: “De laatste keer regende het en ging het slecht met me, nu schijnt de zon”. In het programmaboekje van Pinkpop werd dan ook  gesproken over een nieuwe start voor Fish. Dat geldt zeker voor de Verenigde Staten, waar hij in juni terugkeert om te touren. De laatste keer dat hij dat deed is alweer acht jaar geleden. Maar Nederland blijft favoriet bij Fish. Veel van zijn beste concerten heeft hij hier gegeven.

De meeste mensen, zevenduizend in totaal, voornamelijk veertig-plussers, schenen voor de sfeer te komen. Toch raakten velen in de ban en werd het steeds drukker vooraan. Voor de echte fans was het geen nieuwe start, maar een logisch vervolg. Fish is terug. Niet alleen qua stem, maar ook zijn levenslust schijnt hij weer gevonden te hebben.

Chris Johnson (ex-Mostly Autumn) was er helaas niet bij. Vanwege familieomstandigheden was hij thuis gebleven. Hij had iemand uit zijn band gestuurd, Simon Snaize, die voortreffelijk speelde. Niet alleen Fish verdient de eer: ook gitarist Frank Usher, die al jarenlang aan zijn zijde staat, en Steve Vantsis, die samen met Fish “13th Star” heeft geschreven. Een uur was veel te kort, maar de moeite waard om er voor naar het zuidelijkste puntje van ons land te komen. Het drie uur durende concert van de vorige avond verbleekte hierbij. Wat een passie, wat een emotie.  Dat is Fish!

Met de klanken van Blinded By The Light (Manfred Mann’s Earth Band) wandelde ik terug naar het hotel. Volgens de mensen bij het hek moest het beste nog komen, maar ik wist wel beter. Een perfecte afsluiting van een perfecte dag.

Verslag en foto: Janke Rijpkema