Flamborough HeadAlbum

Het gaat goed met, uit ons land afkomstige, symfonische en progressieve rock muziek. Door bands als Odysicce, After Forever, Within Temptation en Triangle wordt ons kikkerlandje weer op de symfonische /progressieve kaart gezet. Een band die in het voorgaande rijtje absoluut niet mag ontbreken is het uit Friesland afkomstige Flamborough Head. Na hun uitstekende debuutalbum “Unspoken Whisper” is deze nu gekomen met “Defining The Legacy”. Ook Flamborough Head heeft de stap genomen om een conceptalbum te maken en in tegenstelling tot zo veel anderen, lukt het Flamborough Head wel om een verhaal af te leveren dat makkelijk te volgen is. Het verhaal draait om de relatie tussen een vader en een zoon. Alhoewel, een relatie kan het niet echt genoemd worden. De vertelpersoon heeft een bijzondere moeilijke jeugd achter de rug door toedoen van zijn vader, die hem veelvuldig misbruikt en vernederd heeft. In de teksten wordt de vader voortdurend geconfronteerd met de (wraak)gevoelens van zijn zoon en wordt hij met de neus op de feiten gedrukt.

Als je van het voorafgaande afgaat, zou je verwachten dat de muziek van deze Hollanders spijkerhard is en vol zware riffs en grunts zit, maar niets is minder waar. De cd bestaat uit prachtige en goed gestructureerde, vaak naar Genesis verwijzende, symfonische songs. Natuurlijk zijn er nummers waarin er flink van leer wordt getrokken, maar er is voldoende ruimte voor rustige en gevoelige passages. Belangrijk persoon in de muziek van Flamborough Head is toetsenist Edo Spanninga. Zijn toetsenspel draagt een groot gedeelte van de songs, zonder dat hij te veel aanwezig is. Zijn afwisselende en soms wat gedateerd aandoende toetsenspel geeft dit album een bijzondere sfeer. Soms lijkt zijn spel op dat van Genesis, zoals op het openingsnummer Defining The Legacy maar het neigt ook nog wel eens naar Clive Nolan; de omhoogschietende uithalen op Impulse doen me denken aan Arena’s Welcome To The Cage.

Net zo belangrijk op dit album is zanger Siebe-Rein Schaaf, zijn stem is een openbaring. Feilloos legt hij bij de verschillende nummers de juiste emoties in zijn stem. Dan klinkt hij weer ingetogen en breekbaar zoals in Defining The Legacy en het schitterende Bridge To The Promise Land en op het andere moment klinkt hij agressief en rauw zoals in Assassin. Het knappe is dat hij met zijn stem in staat is luisteraar de diverse stemmingen mee te geven, waardoor je gaat meeleven met de hoofdpersoon.

Hoogtepunt van dit album is zonder twijfel het instrumentale Mind-Sculpture. De gitaarsolo’s van André Cents zijn subliem, niet van die scheurende uithalen en zware riffs, maar prachtige, melodieuze en perfect gedoseerde solo’s. Solo’s als deze zitten trouwens door het hele album heen geweven.

Door de loodzware teksten is “Defining the Legacy” niet bepaald een lichtzinnig album geworden. Naar mate de nummers vorderen, worden de teksten steeds harder. Het concept laat het eigenlijk niet toe, maar de teksten hadden van mij soms wat minder zwaar op de hand   mogen zijn, waardoor er tekstueel meer variatie zou ontstaan. Nu valt het allemaal behoorlijk zwaar op de maag en verlang je na het horen van dit schijfje even naar rust.

“Defining The Legacy” is zo’n album dat als maar beter wordt, naar mate je hem vaker hoort. Geef dit album de tijd en je wordt ongetwijfeld net zo enthousiast als ik.

Maarten Goossensen